TIME, DON'T RUN OUT ON ME!

De kop van dit stukje heeft alles te maken met gedachten die mij al een tijdje intens bezighouden, aangewakkerd door 3 maanden reizen in Amerika. 
Met het vorderen van de tijd en aangeland in een periode van het leven waarin werk en maatschappelijke verplichtingen niet meer het ritme van alledag bepalen, word je geacht te gaan genieten. Alsof er dan pas gelegenheid voor is…..
Ik heb pensioen nooit gezien als een beloning voor een welbesteed werkzaam leven. Werk is geen noodzakelijk kwaad, noch een belemmering om een evenwichtig en sociaal bewogen leven te leiden. Pensioen was dus ook nooit een belofte of het eind van een strafexpeditie. 

Wat wel aanpassing vereist is de verandering van de structuur van alledag. 
Wie meent dat hij pensioen verdient, zal onaangenaam verrast worden als hij of zij zich daar niet op voorbereidt. Hem of haar wacht dan 'het zwarte gat' of 'een leven achter de geraniums'. Wie dat wel doet, zal zich doorgaans net zo kunnen verheugen op een anders ingericht leven als toen de baan voor een belangrijk gedeelte het dagelijks ritme bepaalde. 
Nu ik al 12 jaar met pensioen ben en een voorlopige balans opmaak over die periode in mijn leven, valt een ding sterk op: tijd is kostbaar. De wens om die tijd zinvol te gebruiken,  levert een programma op waarin ik steeds weer verrast word door een tekort aan tijd. Tijd die nodig is om voldoende aandacht te kunnen besteden aan de vele onderwerpen waar ik belangstelling voor heb. 

Privilege
Al lang geleden heb ik mij eens laten ontvallen dat ik steeds geprobeerd heb de klok voor te blijven, maar nu voel dat de tijd mij heeft ingehaald. Dat heeft niet alleen te maken met grote interesse op veel gebieden, maar ook met de intensiteit waarmee dat gebeurt, de langzaam verminderende energie en concentratie als ook de meer benodigde tijd om te herstellen. Ouder worden is een kunst die je onder de knie moet leren krijgen. Gezond ouder worden is een privilege. De tijd om gezond te blijven is het grootste goed dat ons ten deel kan vallen. Daarom is pensioen een periode  om zinvol te blijven nadenken over alles wat je nog wilt bereiken. Handelen naar vermogen om doelen te bereiken die het waard zijn om naar te streven, is een goede dagelijkse oefening om alert en vitaal te blijven. 

Time don't run out on me! De titel wil niet suggereren dat je verloren gegane tijd kunt terugwinnen, wel dat je jezelf kunt aansporen de tijd van leven veel bewuster te ervaren. Tenminste is het gevoel van ouder worden hierdoor te vertragen of zelfs in enige mate buiten te sluiten. 

Terug naar Sacramento, waar we kennis hebben gemaakt met de jongste telg in onze familie, mijn achterneefje John Edward, inmiddels bijna 2 maanden jong.
Na wekenlang rondgereden te hebben in dunbevolkte streken, met vaak kilometers lange trajecten waarbij het scheen of wij wij alleen op de wereld waren, was het binnenrijden van Sacramento op spitsuur 's middags wel weer even wennen. Maar zelfs  dan valt het op hoe gedisciplineerd de Amerikaan zich in het verkeer gedraagt.

In elk geval was het een voorproefje van wat ons weer te wachten staat bij terugkomst in Nederland. Alleen al om het verkeer zou ik weer in Amerika willen wonen. Na wederom een hartelijke ontvangst van mijn familie in de hoofdstad van California moesten wij in geuren en kleuren vertellen over onze reisbelevenissen, want omdat onze verhalen in het Nederlands zijn opgetekend heeft mijn Engels sprekende familie daar niets van mee gekregen.

Sentimental journey
Vanaf Sacramento ging het recht omhoog richting Oregon, de reis loopt langzaam naar het eindpunt in Salem. Maar niet voordat we nog een bezoek van enkele dagen aan onze voormalige woonplaats Bend in Central Oregon hebben gebracht. De invasie van mensen uit California die in onze tijd daar, 1986-1990, al op gang kwam is inmiddels enorm toegenomen en dat heeft de stad aanmerkelijk doen groeien. Het duurde dan ook even voordat we onze draai weer konden vinden. Helaas liet het weer ons in de steek. 

De Cascade, de lange bergketen met hoge toppen, was meestentijds gehuld in een dikke laaghangende bewolking. Toch biedt Bend ons nog steeds voldoende om ons er helemaal thuis te voelen. De niet verwachte slechte weersomstandigheden maakten het afscheid van Bend wat minder schrijnend dan voorgaande keren. Niets blijft zoals het was en nostalgische gevoelens ebben weg naarmate de tijd verstrijkt en zo is het goed. Voor ons gevoel was nu onze reis ook afgelopen, ondanks dat we het laatste traject van een kleine 200 km. naar Salem nog moesten afleggen.

Het afscheid van centraal Oregon, een streek die mij na aan mijn hart ligt, was gepast en ontroerend. Waar een goede vriend mij 39 jaar geleden heen heeft geleid met de belofte dat hij mij één van de mooiste plekjes op aarde zou laten zien, ben ik met Ine teruggegaan om nog eenmaal dat magische gevoel van weleer te beleven. Ik kon mij geen mooier afscheid voorstellen. 

De eertijds gedane belofte van mijn vriend was juist. De oorsprong van de Metolius River bij Camp Sherman, niet ver van de bekende plaats Sisters, is van een onuitsprekelijke schoonheid. De aanblik van deze rivier, die zich voortkronkelt door ongerepte natuur, met de kleurenpracht van het grootst mogelijke veldboeket dat je je kunt voorstellen is voor mij onvergetelijk. Daar is indertijd mijn liefde voor Oregon ontloken en heeft de Cascade range zijn plaats in mijn hart opgeëist. De hoog boven alles uittorende Mount Jefferson in indrukwekkend sneeuwgewaad oogt als wachter op de achtergrond. Hij staat voor mij daar als symbool van eeuwige hoeder voor komende generaties die hun recht opeisen om te genieten van wat ons allen toebehoort.

 Zo herinner ik mij deze magische plek, al was het dit keer toch wat anders, Mount Jefferson was nu verstopt in een dicht wolkendek, er was in deze tijd van het jaar geen bloemenzee waarin je kon verdrinken en het beeld was minder dramatisch dan toen.

 Ik besef wederom dat geen momentopname hetzelfde is en dat verwachtingen vaak niet uitkomen. Dat neemt niet weg dat het lieflijke beeld nooit kan vervagen en dat de onzichtbare Mount Jefferson daar was, daar is en daar altijd  zal zijn om op gezette tijden de betoverende aanblik die mij ooit is geschonken ook aan anderen te gunnen.   

Thanks a million!
Met nog een week voor de boeg zouden de volgende dagen in het teken staan van opruimen, de truck en de travel trailer te poetsen en in perfecte staat en met een dankbaar gevoel weer aan mijn zusje en mijn zwager terug te geven. Zij hebben ons een geweldige tijd bezorgd door de Red Rider en de Airstream trailer ter beschikking te stellen. Een nieuw truck en een klassieke 'real American icon' werden zo maar spontaan meer dan twee maanden aan ons toevertrouwd. Ine en ik zijn ons ervan bewust dat dit een heel bijzonder en liefdevol gebaar is geweest. De aanmoedigingen om er vooral van te gaan genieten zijn niet aan dovemans oren gericht geweest. Meer dan 8.000 kilometers hebben we afgelegd door 6 staten en hopelijk is uit mijn verhalen in theYopermobile goed op te maken hoe enorm wij hiervan hebben genoten. 

Nolan, Anneliese, 

Anne and John, 

thank you 

for this act of love! 

We will never forget this journey!

'WE ARE ALL HERE, BECAUSE …. WE'RE NOT ALL THERE ….!!'

Sinds 6 mei lijken wij van de aardbodem te zijn verdwenen, want al twee weken heerst er op de site van theYopermobile een vredige stilte. Niets om je zorgen over te maken, er is niets aan de hand. Ik ben gewoon even in de greep geweest van een bijna volmaakt gevoel van gelukzaligheid over het feit dat de drie hoofddoelen van deze reis zijn verwezenlijkt. 

Even ter herinnering, die waren: opzoeken en weerzien van verspreid over Amerika wonende familie, de ontmoeting van onze Hollandse vrienden op een unieke party in de desert van Arizona en mijn lang gekoesterd wens om Monument Valley in te trekken. Inmiddels hebben jullie hier alles over kunnen lezen in recente blogs. Dat betekent nou niet direct 'mooi, dan gaan we nu weer op huis aan', maar wel dat we de indrukken van onze reis even hebben laten bezinken en niet wilden vervallen in een 'gewone' chronologische weergave van het vervolg van onze trektocht.

'Pech onderweg'
Helaas is het reisdoel naar de Noord Rim van de Grand Canyon er wel bij ingeschoten door pure pech. De weg daarnaar toe was afgesloten tot 15 mei. Kennelijk had koning Winter nog te veel barrières achtergelaten om de vele ongeduldig wachtende bezoekers 'aan gene zijde van de Canyon' een veilig traject te kunnen bieden. Jammer, we hoopten dat wij tot een kleine groep brutalen zouden behoren die door de mazen van het net zou kunnen glippen, maar de regels werden strak gehandhaafd. Niettemin was  alleen al de tocht naar de ingang van de Grand Canyon aan de Noordkant de moeite waard. In een eindeloos lijkende klim naar boven kwamen wij tot stilstand op een hoogte van bijna 3.000 meter die schitterende vergezichten voorschotelde.  

Verder trekkend naar het Noord-Westen gingen we weer even de grens naar Utah over, om vervolgens te besluiten de Nationale Parken, Zion en Bryce toch maar links te laten liggen. Na zoveel dagen in betoverend natuurschoon kun je ook zo maar ineens te veel gaan zien.

 Als je eensluidend tot de conclusie komt, dat het beter is om dit keer aan de entree van deze fameuze Nationale Parken voorbij te gaan, dan is dat veelzeggend. Op het gevaar af dat je wellicht nooit meer in de gelegenheid komt om de specifieke bijzonderheid hiervan met eigen ogen te bewonderen. Daarbij moet gezegd worden dat de beste indrukken van deze twee Parken te krijgen zijn door het volgen van wandelroutes. En daarin ligt tegenwoordig niet meer onze grootste kracht.  

Las Vegas, 'encore'
Dus met enige berusting, maar zonder terughoudendheid op weg naar het kruispunt van 's mensen ondeugd en aangedikt vermaak: de gokstad Las Vegas.  Want niets menselijks is ons vreemd! De verleiding om over ons verblijf daar verder uit te wijden is groot, maar ik zal mij hiertegen verzetten om de doodeenvoudige reden dat ik in 2008 al uitvoerig over deze   bijzondere stad heb geschreven. Bij uitzondering zal ik mijzelf hieruit heel kort citeren:

'Vanuit het gegeven dat mensen kennelijk vermaakt en verleid willen worden is een imperium ontstaan dat al lang buiten de oevers van 'the Strip' is getreden. The Strip is de oorspronkelijke strook land waar in 1905 het eerste casino verrees en waar al jaren de beroemdste hotels en casinos zijn gevestigd. The Strip, thans ook Las Vegas Boulevard genaamd, is de slagader van deze bijzondere stad, waar je op je eerste ontdekkingstocht je vergaapt aan de gebouwen, gevels en geraffineerde lichteffecten. En zoals het ons verging, zo zal het ongetwijfeld ook met miljoenen anderen het geval zijn: na je eerste bezoek - bij voorkeur in de avond - zoek je dizzy van alle indrukken je hotel of in ons geval je 'huggy buggy' op'.
  
Verder verwijs ik graag naar het betreffende blog bij de inhoudsopgave van theYopermobile, getiteld 'Sleepless in Las Vegas', gedateerd 14 april 2008 in de volle overtuiging dat de inhoud hiervan niets aan actualiteit heeft ingeboet. 

Eén kleine aanvulling is wel op z'n plaats. In alle eerlijkheid moet ik toegeven dat wij deze keer één verleiding niet hebben kunnen weerstaan. Na jaren gezond en verantwoord voedsel volgens 'de schijf van vijf' te nuttigen, hebben wij ons eenmalig bezondigd aan 's werelds meest verleidelijke en volmaakte hamburger van 'In 'n Out'. Een populaire keten van Amerika's meest geliefde 'koek en zopie'. 

Bij 'In 'n Out' sta je in de rij voor de king aller hamburgers, waarbij alle Big Macs en Doble Whoppers verschrompelen tot taaie, smakeloze en tot braken neigende gelooide  schoenzolen. Kort gezegd: watertandend hebben wij ons gekweten van deze op het oog zondige, maar in werkelijkheid zalig(s)makende hap. Onvermijdelijk gelardeerd door de meest krokante shoestring patat die een gezond mens zich kan wensen en overgoten door een American size beker met koude bruisende hoogst ongezonde Coke. 

Rest mij op te merken, dat de vrijage met de stad der zonden en het verfrissend uitrusten aan de oevers van Lake Mead,  het monumentale recreatieproject van de stad, een redelijk gevoel van 'mens in balans' oplevert. 
Vanuit Las Vegas, gaat de reis nu sneller hogerop richting Oregon, waar onze trektocht in maart is begonnen. 
De volgende halte is Pahrump, Nevada, op ruim een uurtje rijden. In de afgelopen jaren dat we door deze streek reden is dat een vaste pleisterplaats geworden. Vooral omdat de campground letterlijk een oase is in dit woestijnstadje dat opvallend genoeg een snelle groei doormaakt. 

Pahrump in de groei
Zoals je mag verwachten van een staat waarin het gokken vrijelijk wordt toegestaan, floreren ook in Pahrump de casinos. Het is een ijzeren wet: waar het geld rolt, nemen vraag en aanbod toe en leidt het tot het aanjagen van de economie. Uit de snelle groei die Pahrump doormaakt, blijkt eens te meer hoe groot de aanzuigende kracht hiervan is op drommen gelukzoekers en wat voor effect dit heeft op de werkgelegenheid. 

Onze eerste kennismaking met Pahrump en met name met de luxe campground die wij daar met enige regelmaat bezoeken, dateert uit 2008. Ik heb daarover uitvoerig geschreven op mijn site 'theYopermobile' en daar heb ik eigenlijk weinig aan toe te voegen. Met enige aarzeling wil ik ook nu volstaan met een 'kort citaat uit eigen werk' over hoe en waarom Pahrump en ik iets met elkaar hebben gekregen.

'Tijd om te stoppen vandaag. Hier een nachtje overblijven en dan rap wegwezen. Dat pakte echter heel anders uit. Want het RV Park waar we toevallig verzeild raakten, bleek een ware oase in de woestijn te zijn waar we ons vijf dagen lang gewenteld hebben in luxe. Een park met campsites van megaformaat. Niet aangelegd op een natuurlijke ondergrond, maar op een tapijt van asfalt en beton. Aaahhh…..jakkes….., hoor ik in mijn verbeelding iemand vertwijfeld uitroepen. Ik geef toe, het klinkt niet bijster aantrekkelijk maar toch, binnen het totale concept is het uitermate praktisch.' 

Als je hier meer over wilt lezen, adviseer ik je in de inhoudsopgave te zoeken naar mijn verhaal over Pahrump, getiteld: 'Camping Hilton Style' uit 9 april 2008. Gewoon omdat destijds uit een grimmige confrontatie een kostelijke relatie is ontstaan!

Na drie dagen luieren in die oase, werden we toch weer tot actie gemaand. De tijd begint te dringen, de tocht moet worden vervolgd. Griezelig om na weken waarin tijd geen begin of eind heeft en je je vaak moet inspannen om uit te vinden welke dag het is, de tucht van de klok weer te moeten voelen. Maar niet getreurd, bovenal overheerst de opperste voldoening over alle belevenissen die deze reis weer heeft opgeleverd. Dat het daarin ook af en toe even mis ging, hoort bij het leven. Niets gaat vanzelf, soms zit het mee, soms zit het tegen. Belangrijk is hoe sta je in het leven en ben je weerbaar. 

Sierra Nevada, 
dak van California
Dus met nieuw elan zetten we ons weer in beweging. Dit keer niet richting Death Valley ondanks dat de verleiding groot was. De temperatuur in deze vallei heeft inmiddels de 40 graden Celsius bereikt als voorbode van een nog meer geselende hitte later in de zomermaanden. 

Dat willen wij de Red Rider, onze onvolprezen trekker op jonge leeftijd niet aandoen. Bij deze temperatuur wordt op een auto zonder belasting door de steile beklimmingen en lange afdalingen al een enorme aanslag gepleegd. Laat staan op een voertuig dat ook nog eens een zware last moet trekken. Dus op weg naar het noorden laten we Death Valley letterlijk links liggen en gaan op weg naar het aanmerkelijk koelere plaatsje Tonopah, Nevada, een treurig makend stadje op ruim drie uur rijden van Pahrump. 

De vraag waarom op die desolate plek in de woestijn toch mensen wonen, is alleen maar te beantwoorden door het aanhalen van een een typisch Amerikaanse grapje: 'we're all here, because we're not all there…..! ' Voor de niet goed verstaander, hier de vrije vertaling: 'Wij zijn allemaal hier, omdat we nu eenmaal niet helemaal goedsnik zijn……' Omdat we laat in de middag arriveerden, besloten we desondanks toch maar om de nacht op een campground in Tonopah door te brengen, maar bij het krieken van de dag was er niet veel nodig om dat naargeestige oord snel te verlaten.

Daar en toen besloten we in een opwelling af te wijken van de beoogde route. Die zou ons verder naar het noorden door Nevada leiden, maar we kozen er voor  om de lokkende Sierra Nevada, de hoge bergketen op de oostgrens van California weer op te zoeken. De doorsteek naar de Sierras beloofde al meteen een schouwspel te worden dat voorlopig niet uit ons geheugen zal verdwijnen. 

De imposante hoge besneeuwde toppen, steile hellingen en lange afdalingen, her en der afgewisseld door een serie haarspeldbochten zijn een lust voor het oog. Uren lang rijden door zo'n uitdagende streek is best vermoeiend, omdat je je als bestuurder niet kunt veroorloven de blik op de weg en het verkeer te laten verslappen. 
De eindeloos lijkende weg kronkelt zich als een slang van prehistorische afmetingen door het berglandschap en eigenlijk wil je ook niet dat er een eind komt aan zo'n indrukwekkend rit. 

En toch na bijna 8 uur reizen wordt het hoog tijd de dagelijkse rit tot een eind te brengen. De rijke oogst van de dag: prachtige foto's na korte stops. Onuitwisbaar uitzicht op bergtoppen, priemend in een blauwe hemel en soms verdwijnend in een watten deken van laaghangende wolken. Gratis en voor niets, zo maar in het wild onder een smakelijke lunch met vaak geen mens in de omgeving te bekennen.

Op onze tocht die dag hebben wij de grens tussen de staten Nevada en California meermalen overschreden. Vertrokken uit Tonopah, Nevada, afbuigend door de Sierras naar Bishop, California in zuidwestelijke richting, vervolgens weer noordwaarts over de Sierras, via Mammoth Lakes en Mono Lake, terug de grens over naar TopAz in Nevada. 
Ons traject vormde als zodanig een patroon, waarin we als het ware beide staten met kruissteken aan elkaar hebben gehecht. 

*Met dank aan Marion en Clemens, mede Sierra-bedwingers op PK-basis, voor het uit de brand helpen van de fotografisch minder bedeelde schrijver.

THE JOURNEY IS DESTINATION

We hebben spoedberaad. Het onvoorspelbare weer in Noord Arizona dreigt onze plannen te dwarsbomen. De vraag is, wat bepaalt welke bestemming je kiest?

In Page, gelegen aan Lake Powell en de enige plaats in deze contreien die nog iets weg heeft van de bewoonde wereld, maken we een dag extra pas op de plaats. 
Dat was alleen al nodig om mijn blog over Monument Valley te kunnen schrijven en versturen. Vooral het uploaden van de foto's ging tergend langzaam. 

Het gaf ons echter ook wat meer tijd om met elkaar te overleggen in welke richting we verder zouden trekken. De keuze wordt inmiddels wat beperkter, want we zijn immers al op de terugtocht naar Oregon en dat ligt toch echt in het noorden. Met nog ruim 3 weken te gaan is er nog veel te genieten, dus aanhaken en verder trekken.

Page is centraal gelegen ten opzichte van Utah en Arizona en biedt alle gelegenheid om boodschappen te doen, benzine te tanken en verdere voorbereidingen te treffen, ongeacht welke richting je kiest. Wij komen uit Monument Valley in het oosten en kunnen nu in het noorden de staat Utah binnenrijden. Of zakken we eerst wat af om de zuidkant van de Grand Canyon te bezoeken? Een droombestemming van miljoenen reizigers, maar………, wij zijn daar al eerder geweest en zouden liever deze keer de noordkant van de Canyon willen zien. Die is lastiger te bereiken en daardoor veel minder bezocht, maar volgens kenners nog indrukwekkender. 

Ingeving
Er is echter een kink in de kabel. Naar verluidt is de weg in het Nationale Park die daar naartoe leidt tot 15 mei gesloten. Dat is een tegenvaller. Wij zijn echter niet zo snel uit het veld te slaan en wagen het erop. We kiezen dus voor de 'hoge' weg  die ook eventueel toegang geeft tot Utah. 
In de buurt van de immer aanwezige Colorado River, belanden we in de Marble Canyon. Aan alles merk je hier dat je in de buurt van de Grand Canyon komt. Weer gepakt door het grillige natuurschoon, verlaten we de hoofdweg om impulsief de Glen Canyon National Recreation Area in te slaan. Een prima ingeving, want we vinden daar tot onze verrassing een kleine campground verscholen in de kom van een middelhoog gebergte, pal aan de Colorado River. 

Meer voor minder
Daar staan we nu twee dagen, zonder directe aansluiting op elektra, water of riolering, maar met alle comfort die de travel trailer biedt. De kosten per nacht, slechts $ 9,-. Een schijntje in vergelijking met wat commerciële campgrounds durven te vragen voor vaak ondermaatse accommodaties. We krijgen hier meer voor minder. In het dagelijks leven leiden meer wegen naar meer eenvoud, maar we zijn vaak te druk en/of te onoplettend. Een afslag naar een beter gevoel is daardoor zo gemist. 

Even, of met wat meer regelmaat helemaal van de wereld af zijn, dat is terugstappen in de tijd. Internet geeft niet thuis, de telefoon speelt stommetje en televisie, dat ouderwetse medium zwijgt in alle talen. We wandelen, lezen, luieren en praten over andere dingen dan thuis. Het is een louterend proces van herwaarderen. 

Misschien rekken we ons morgen wel even lekker uit om daarna te beslissen of we dit ontspannen gevoel nog even willen vasthouden. Want de kunst van het reizen schuilt in het vermogen om van koers te veranderen of zelfs even een tijdje de motor uit te zetten. Zo krijgen nieuwe indrukken tijd om in te dalen en blijf je nieuwsgierig, fris en alert.

Twee dagen later trekken we verder. Nauwelijks op weg naar de uitgang van dit schitterende natuurgebied word ik al overvallen door een gevoel van weemoed. Onwillekeurig spreek ik hardop de wens uit hier ooit te willen terugkeren. Abrupt stop ik de auto aan de kant van de weg. Om als veldheer "Cactus Yope", 'onderzoeker van het harde woestijnleven', nog eenmaal de magische omgeving in mij op te nemen.

Als in een sprookje voelde ik mij omringd door macho reuzen die kaarsrecht oprijzen naar zon, maan en sterren, als toonbeeld van masculien gedrag. Ze bijten, prikken en steken maar hebben ook een ongekend zachte kant die in mijn beleving slechts kan worden blootgelegd door de enkeling die Moeder Natuur weet te doorgronden. In al hun dominantie leggen zij dan desondanks in die zeldzame situatie hun lot in handen van de Desert Rose. Die moedigt in al haar verleidende schoonheid aan tot het aanspreken van de ultieme oerkracht om te overleven in veranderende leefomstandigheden. 

Think about it! 

MONUMENT VALLEY, ARIZONA THE VALLEY WITHIN THE ROCK

Het volgende spelletje vraagt om de opperste concentratie! 
Sluit je ogen even en roep beelden op van de mooiste natuurverschijnselen die je ooit zag. Hou het vast in je gedachten en herhaal de meest superlatieve bewoordingen die over je lippen rolden bij het aanschouwen hiervan. Kijk dan nu naar deze foto's en probeer je daar dan een voorstelling bij te maken. Ik weet 't, alles is subjectief en 'beauty is in the eye of the beholder', maar ik durf de stelling aan dat de aanblik van Monument Valley op de grens van Arizona en Utah bijkans alles slaat. 

Vanuit het zuiden van Arizona hebben we in de afgelopen dagen de reis naar het noorden ondernomen. Doel: Monument Valley, op de grens van Arizona en de bovenbuur, de staat Utah. Na het bezoeken van mijn verspreid wonende familie in de States en het reizen naar Tucson voor 'Dutch party in the desert' was Monument Valley de derde grote bestemming op mijn wensenlijstje. Het gebied is een kroonjuweel van de Navajo indianen, die deze vallei, als onderdeel van het Navajo reservaat beheren. 

Geologisch wonder

Een grappige bijkomstigheid: Voormalig Hollywood's revolverheld, John Wayne, het prototype van de vroegere Amerikaanse cowboys, gold voor zijn dood als beschermheer van deze streek en wordt als zodanig nog steeds vereerd. Wonderlijk, als je bedenkt dat de confrontaties tussen cowboys en indianen in de gouden, oude western movies als een rode draad door alle verhalen heen liep. Pikant, dat veel western movies in deze streek zijn opgenomen.  

Monument Valley is een geologisch wonder. Het is gelegen op circa 2000 meter boven de zeespiegel en de grillige sculpturen lijken achteloos te zijn verspreid in de eindeloos ogende vallei. Deze natuurlijke monumenten zijn ontstaan als gevolg van erosie door water, wind en ijs  over een periode van miljoenen jaren. Ze variëren in hoogte van 30 tot 450 meter. Al sinds mijn jeugdjaren ben ik geïmponeerd door de omvang van Monument Valley en op deze reis was ik dus vast van plan hiernaar toe te gaan. 

Contrast

Ook deze tocht door Arizona werd in etappes afgelegd, waarin interessante plaatsen als Sedona en Flagstaff werden aangedaan. Duidelijk merkbaar was dat verder naar het noord-oosten toe de levensomstandigheden van de bevolking aanzienlijk soberder wordt en zelfs de armoede zich nadrukkelijk aftekent.

Ook opvallend is het verschil in temperatuur. Waar in het zuiden de airco's onmisbaar zijn, zo koel en bij harde wind snijdend koud kan het zijn in het noorden. Al met al kun je zeggen dat niet alleen het klimaat in Europa in de war is, maar dat er ook in Amerika grote verschillen in weersomstandigheden zijn in vergelijking met andere jaren.

Bij het naderen van het stadje Kayenta, dat toegang geeft tot Monument Valley, belooft het weer niet veel goeds. De zon gaat schuil achter laag hangende wolken, het is koud en warempel, net als we ons bij het vallen van de avond willen installeren, begint het te regenen. Ook de vooruitzichten voor de komende dagen zijn slecht. Er wordt storm en meer regen verwacht en de zon zal het naar verwachting helemaal laten afweten. Dat zou een grote strop zijn, want de betoverende schoonheid van de vallei in all z'n grilligheid wordt ook veroorzaakt door het spel van licht en schaduw. 

Zo kan het zicht op grote schaal , maar ook een rotspartij als detail op elk deel van de dag een andere aanblik geven. Foto's, genomen op zonnige dagen of bij lichte bewolking kunnen in kleur en diepte een heel ander beeld oproepen van zo'n gigantisch monument. 

The Whopper

De nacht voor ons tocht door de vallei brengen wij door op de grote parkeerplaats van Burger King in Kayenta. We verkeren tussen vrachtwagens en een aantal andere RV's. Er zijn weinig campgrounds of je betaalt een vermogen. Zolang het veilig is, hebben wij er geen moeite mee om op deze manier de nacht door te komen. We kunnen nog even gebruik maken van een zwakke internetverbinding, goed genoeg om een kort e-mailtje te versturen, maar onvoldoende om ongestoord aan dit blog te kunnen werken. Dit is een veel voorkomend euvel, waardoor het lastig is om "theYopermobile" up-to-date te houden. Gelukkig is dit een liefhebberij en kom ik niet in de wurgende greep van de noodzaak om een deadline te halen. 

"Been there, done that, those days are over"!   

Silhouetten

De volgende ochtend is het al vroeg een en al bedrijvigheid. Ook wij behoren sinds kort tot de vroeg-op/vroeg-naar-bed club, en het bevalt uitstekend. Om 9 uur rijden we al richting Monument Valley, het weer is slecht en het blijft regenen. Al gauw verrijzen de eerste somber ogende silhouetten aan de horizon. Het is een spookachtig gezicht en zeker het slechtst mogelijke decor om mooie foto's te maken. Op z'n best zouden de rotsgiganten maar een zwakke afspiegeling zijn van hun indrukwekkende werkelijkheid. De verwachtingen moeten naar beneden worden bijgesteld en we praten elkaar moed in. 

Mission accomplished

Na twee uur begint het zware wolkdek scheuren te vertonen en glippen de eerste zonnestralen de vallei binnen. Op slag begint het beeld te veranderen. 

Met hernieuwde geestdrift richten we de camera's op de torenhoge monumenten, die als het ware de grauwe grijze mantel verruilen voor een zonnekleed en beginnen te pronken in hun gevarieerde kleurenpracht.

We stoppen de auto links en rechts om de beste plaatjes te kunnen schieten, onze dag kan niet meer stuk. Ons bezoek aan het informatiecentrum van de Navajo indianen brengt ons ten slotte binnen in het heilige der heiligen. De hierbij geplaatste foto's zijn maar een kleine greep in de schat aan materiaal dat wij zelf geschoten hebben. Monument Valley is een van de meest gefotografeerde natuurgebieden ter wereld.

Na mij jaren vergaapt te hebben aan de foto's van deze monumenten door anderen gemaakt, kan ik nu zeggen: this is the real thing, 'theYoper' was here, mission accomplished.

Nou, vooruit, nog één keer dan, omdat het zo onbeschrijflijk mooi is!