SEDONA (AZ), RED ROCK COUNTRY

Time flies when you're having fun. And you bet we do! Zelfs nu het hier echt Nederlands weer is. Grijs en nat. Ik kan het op z'n tijd niet laten om mijn stukjes te doorspekken met hier en daar Engelse woorden, typisch Amerikaanse uitdrukkingen of zelfs real American 'slang'. Why? What do you know Jo............; gewoon omdat het soms het juiste sfeertje oproept, maar vooral omdat het zo lekker bekt. Ik ben nu eenmaal verknocht aan dit schitterende land. Dit keer staat Sedona centraal. Benieuwd waar het ligt? Google us up en zie waar wij zijn: in Noord Arizona, ongeveer in het midden, anderhalf uur rijden van de hoofdstad Phoenix.

Nukkige techniek

Ik streef ernaar om elk weekend een stukje op deze weblog te plaatsen, maar het is me nog niet gelukt. Voornamelijk door problemen met mijn laptop. Geen of een slechte verbinding zijn er de oorzaak van dat ik deze week nauwelijk heb kunnen mailen en dus overgeleverd ben aan een zich plotseling voordoende gelegenheid om contact te maken. Onrustig, niet leuk en onvoorzien. Dus, als ik het even laat afweten dan is er een knoop in de communicatielijn. Geen paniek, niet de alarmcentrale inschakelen of zelf een zoektocht gaan opzetten. Want, net als je het niet meer verwacht......., dan pop ik zo maar weer op. Luctor et Emergo, of zoiets.

Autoland

Vorige week heb ik jullie verlaten met de mededeling dat deze reislustige zestigers de omgeving van Sedona zouden gaan verkennen. Met de Verde Valley School als uitvalsbasis hebben wij tripjes gemaakt die voor elke automobilist in Nederland een verademing zouden zijn. Geen verkeersinfarcten, voorbeeldig gedrag in het verkeer en steeds uitzicht op een schitterend en snel wisselend landschap, terwijl je voortzoeft op brede en goed onderhouden freeways.

We hebben de ritjes (nou ja.....tjes...., al gauw leg je zo maar 100 miles - 160 km's - af) afwisselend gereden in een 'tough' American pickup truck en de Toyota 4Runner, beide al op eerder op deze weblog getoond. Wie van autorijden houdt, kan van beide voertuigen genieten. De truck, een ruig monster, met het typisch ratelende dieselgeluid waarin je als bestuurder meer moet werken. De ander, de SUV, een alleskunner, comfortabel maar een wolf in schaapskleren. Beide behoren in het Amerikaanse landschap waarin de auto geheel is verweven

Red, rocky and beautiful
Sedona hebben we inmiddels van alle kanten benaderd. Het is een in 1902 gestichte stad, gelegen op 1500 meter hoogte en omringd door rood rotsgebergte dat een heel bijzondere aanblik geeft. Het land van de Red Rock Canyon was eertijds eigendom van de Hopi indianen. In de stad is de hang naar innerlijkheid alomtegenwoordig. Sedona is een van de Amerikaanse new age-bolwerken. Vooral nadat enkele goeroes de stad hadden aangewezen als een powerpoint van onze planeet waar de energie zo uit de grond komt. Allerlei diepgravers predikten dat de naam Sedona omgekeerd gespeld, 'Anodes' ( z.g. medicijnwielen) betekent. Uit alle windrichtingen stroomden gebedsgenezers, kruidendokters en yoga-volgelingen toe. Het gedrag van de talloze mediterende 'zoekers-naar-zichzelf' schijnt voor de leek regelmatig tot kostelijke taferelen te leiden.

Cursussen, massages, spirituele dienstverlening, gemeenschappelijke zweetbaden, zoektochten met wichelroedes en allerhande cultushandelingen worden te kust en te keur aangeboden. Sedona is ook een centrum voor kunst en muziek in velerlei vormen. Allerlei winkeltjes bepalen het beeld vooral in het oude deel van de stad en wie er wat wil kopen moet veel cash of een koopbestendige creditcard bezitten.

Bovenal is Sedona een aanlokkelijke plaats om te wonen. De natuur is overweldigend mooi, het klimaat overwegend droog en zonnig zonder het schroeiende effect dat b.v. Phoenix heeft in de zomer. Want daar komt het kwik regelmatig dik boven de 40 graden C. Brrr.!
Tot slot, wat ook opvalt is dat de (veelal dure) huizen allemaal in rood/bruin, grijs en zandkleur zijn opgetrokken. Daardoor vermengen zij zich met het landschap en zijn de huizen niet ontsierend. Aan die bouwcode wordt strak de hand gehouden.

Water, kostelijk water
De plaatsen rond Sedona in een straal van zo'n 50 miles wijken merkbaar af van deze typisch stad. Ze zijn wijds en worden opgenomen in het echte woestijnlandschap: dor, droog en op het oog niet echt aantrekkelijk als woonplaats. Toch wordt er veel gebouwd en groeit de bevolking in ras tempo. Op onze vraag hoe men toch aan water komt om aan dit alles leven en vooruitzicht te bieden haalt men vaak de schouders op. Althans velen schijnen zich er niet om te bekommeren. Vreemd genoeg, want onze aandacht werd getrokken door nota bene een winkel die gekoeld en gezuiverd water verkoopt. De prijs: 25 dollarcent per 4 liter. Het loopt storm op deze winkel. Mensen komen met plastic flessen, bussen, containers en enorme vaten op trailers geladen. Een gesprekje met de eigenares van deze waterwinkel bevestigt ons vermoeden. Watertekort meldt zich aan de horizon van het bestaan. Het probleem zal zich sneller aandienen dan we vermoeden en de prijs zal snel hoger worden. Een teken aan de wand....?

Distant friends

Een van onze langere reisjes was naar Sun City, in het NW van Phoenix. Daar hadden wij een vrij emotionele ontmoeting met goede Amerikaanse vrienden die wij al 25 jaar kennen, maar al een jaar of tien niet meer hadden gezien. Beiden zijn inmiddels op hoge leeftijd gekomen en kwakkelen helaas met hun gezondheid. Vele jaren hebben zij door de U.S. en Mexico gereisd in een grote motorhome. Zo'n omgebouwde luxe reisbus, voorzien van alle gemakken. Als je zo'n huis op wielen voor het eerst binnenkomt ben je sprakeloos. Met weggestopt verlangen verhaalden zij over hun vele trektochten en konden zich geheel in onze situatie - zij het heel wat bescheidener - inleven. In hun schitterende huis, gelegen aan een golfcourse hebben ze ons reistips gegeven en hebben we herinneringen opgehaald.

Een dagje Phoenix uit en thuis: 10 uur. Reistijd: ruim 4 uur. Afgelegde afstand heen en terug: 300 miles (een kleine 500 km's). Visiting good friends the American way: get your engine running, go and see'em.

Leuke respons
Inmiddels hebben wij op de weblog of zo maar in het wild via onze gewone e-mailadressen van een aantal van jullie al bemoedigende reacties ontvangen. Bedankt daarvoor, wij vinden het ook erg leuk om onderweg van jullie te horen. Het stimuleert mij om deze stukjes te produceren.

Al doende zie ik het groeien en besef ik dat Ine en ik een behoorlijk lijfig reisverslag zullen hebben als we weer terug zijn in Holland. Leuk voor later om op terug te kijken.

Ongrijpbaar weer

Het westen en zuid-westen van Amerika worden geteisterd door erg slecht weer. We wachten nog een paar dagen op verbetering en dan vertrekken we met de trailer naar de omgeving van Tuscon in Zuid-Arizona. Deze week inladen en alles reisklaar maken. In de tussentijd maken we nog wat dagtripjes en landen we 's avonds nog even bij broer Wim, die ons zo gastvrij heeft onthaald. Dinsdag een eerste reis naar de beroemde Grand Canyon via Flagstaff, noordelijker gelegen op grotere hoogte. We zijn reuze benieuwd en hopen op goed weer.

To be continued, see you on my laptop!

GOOD BYE HOLLAND, HELLO AMERICA!

Dank, nogmaals dank voor jullie geduld. Heel fijngevoelig om ons een paar dagen rust te gunnen na aankomst in de USA, want de reis is ons niet in de koude kleren gaan zitten. Van de vele keren dat ik deze oversteek heb gemaakt, is deze reis wel het meest vermoeiend geweest. Ine wees mij er ook al zo fijntjes op: 'Geen wonder Jopie, je denkt wel jong, maar je wordt al een dagje ouder......' Een lekkere opsteker van mijn geliefde reisgenote. En dat moet op een beperkt aantal vierkante meters samen drie maanden goed gaan.

Maar beste vrienden, die belofte lonkt toch echt: we zijn er helemaal klaar voor. De wegen liggen open, de tocht kan beginnen.

Aanloop

Maar eerst nog even terugblikken naar de dagen vóór ons vertrek uit Nederland. Drie maanden van huis gaan heeft heel wat meer voeten in aarde dan vooraf verondersteld. Aan de lange waslijst van af te handelen punten lijkt geen eind te komen. Het resulteert uiteindelijk in een race tegen de klok, omdat we met een absoluut goed gevoel de huisdeur achter ons willen sluiten. Een te korte nachtrust van amper drie uurtjes is de tol die we moeten betalen.

Vertrek

Donderdag 17 januari, 8.15: buurtgenoot Arthur meldt zich om ons naar het station Putten te brengen. Afsluiten, koffers en tassen in de auto, een voorlopig laatste goedkeurende blik op ons huis. Last but not least, een snelle liefdevolle groet aan Scooby, onze poes, trotse bewoonster van het tuinhuis met eigen ingang en andere verworven rechten.

Ine en ik prijzen ons gelukkig een aantal fijne buren en buurtgenoten te hebben. Zij hebben ons op reis gestuurd met de opdracht ons geen zorgen te maken over huis en poes. Bedankt beste mensen voor de goede zorg en het wakende oog.

Vertrek uit Putten op de minuut nauwkeurig, overstappen in Amersfoort met vertraging, maar desondanks mooi op tijd op Schiphol. See, buy, fly: altijd leuk om jezelf te foppen door nog even wat in te slaan en te denken dat je goedkoper af bent. Inchecken gaat ondanks de verscherpte veiligheidsmaatregelen redelijk vlot, zij het dat Ine - ondanks zorgvuldig pakken - warempel toch nog wordt 'betrapt'. En beetje dom dus. Want je weet toch dat je met een scherp gepunt naaischaartje een toestel kunt hyjacken?! Ze wordt dan ook ter plekke - deskundig maar zonder geweld - ontwapend.

Hello America

Aankomst New York, vliegveld Newark. Een tussenstop waarin we binnen anderhalf uur onze koffers moeten oppikken, de douane moeten passeren en op tijd moeten zijn voor onze volgende vlucht.

Overstappen

Mooi op tijd melden wij ons voor de binnenlandse vlucht naar Phoenix, Arizona. Zo rustig en geordend de controle op Schiphol verliep, zo druk en chaotisch is het in New York. In lange rijen, worden de mensen tot haast gemaand door nerveuze beambten die elkaar overschreeuwen. Je moet je ontdoen van je schoenen en je edele delen worden routineus betast op een niet aflatende zoektocht naar wapens of wat daar op lijkt. Vliegen is niet zo leuk meer als het ooit was. Na de aanslagen van 2001 hebben de veiligheidsmaatregelen er toe geleid dat iedereen als een potentiële terrorist wordt beschouwd. Daarbij wordt het overal steeds voller. Beelden als sardientjes in blik, reizigers gepropt in een stoptrein naar Tokio en onafzienbare files op de Nederlandse wegen, dringen zich aan je op als je een beschrijving wilt geven van de gang van zaken op de Amerikaanse luchthavens.

Laatste eindje

Die zelfde vergelijking is van toepassing op onze vlucht naar Phoenix. Het kleine beetje nog aanwezige gevoel van romantiek rond het vliegen verdwijnt geheel tijdens die vliegreis. In een kleiner busachtig toestel met circa 150 lotgenoten, zit ik haast opgevouwen de wijzers van de klok vooruit te kijken in de (ijdele) hoop daardoor sneller op de plaats van bestemming aan te komen. Tot overmaat van ramp zit het enige kind (een peuter van zo'n jaar of 2) in het vliegtuig, pal naast Ine op moeders schoot. Tijdens de ruim 4 uur durende vlucht oefent de dreumes - slechts met korte onderbrekingen van weldadige rust - met volle overgave haar stembanden.

Was het allemaal kommer en kwel? Welnee, het is maar waar je aan toegeeft. Wij zien overal wel de humor van in en gaan onverstoorbaar door met het verder opbouwen van de binnenpret over de reis die we gaan maken.

Aankomst Phoenix, AZ: 21.30

De koffers komen snel door en vervolgens haasten we ons met een taxi naar het motel. Even gelukzalig achterover zitten en dan tevreden naar bed.

Vrijdag 18 januari 2008

Na een verkwikkende nachtrust staan wij keurig op tijd klaar als mijn broer Wim arriveert om ons op te pikken. Maar eerst ons eerste Amerikaanse ontbijt. Alles wat verkeerd is, maar reuze lekker. De tocht naar Sedona voert ons door het typische woestijn landschap van Arizona. Hier werden vroeger gevechten tussen indianen beslecht en ontstonden weer later populaire cowboyseries als b.v. Bonanza.

Onze bestemming die dag na anderhalf uur rijden: Verde Valley School in Sedona.

Een internationale school waar mijn broer docent Spaans is en een huis op de campus bewoont. De school is verspreid over een groot gebied, omgeven door schitterende rode rotspartijen en is gelegen op circa 1500 meter hoogte. Hier zullen wij een dag of tien blijven en ons klaar maken voor onze trektocht. Maar eerst even bijkomen en genieten van de omgeving.

Wordt vervolgd..............

COUNTDOWN, READY TO ROLL!

Tussen ons eerste bericht over onze reisplannen en deze update zijn bijna 2 maanden verstreken. 
Was er intussen dan niets te melden? Wis en waarachtig wel. Rond de Sprengertjes is het immers nooit een saaie boel en dus kan om de hoek van elke dag wel een verrassing schuilen. En jawel, dat gebeurde volop. 

Het onverwachte heeft zo z'n charmes. Maar een helder hoofd en nuchter reageren op wijzigende plannen zorgen dat je geestelijk lenig blijft en dat hier en daar makkelijk van koers kan worden veranderd. Een must om zorgenvrij te kunnen genieten.

De meest relevante wijziging bij onze plannenmakerij was van niet onaanzienlijk belang. De keuze van 'the wheels'. Tot twee weken geleden leek ons vervoersmiddel een truck met camper te worden, maar kijk wat het uiteindelijk gaat worden...... Een prachtige combinatie bestaande uit een krachtige SUV, de Toyota van mijn broer, en een compacte caravan met meer comfort dan oorspronkelijk bedoeld. Jawel, mijn zorgzame broer Wim is er druk mee geweest. Kennelijk onder het motto van 'nothing but the best for my bro & gal', heeft hij er een heus project van gemaakt om ons - voorzien van alle gemakken - veilig op weg te sturen. Het zal toch niet zo zijn dat hij betwijfelt of z'n ouwe broer het allemaal nog wel aankan.......??

Hoe dan ook, we zijn op weg in het nieuwe jaar en bijna op weg naar Phoenix, Arizona. Countdown is begonnen en liftoff is 1 week na vandaag (donderdag 17 januari). De tocht door het westen van de US maken Ine en ik saampjes, de reis door 2008 maken we met z'n allen. Wij wensen jullie allemaal een jaar toe waar je straks tevreden op terug kunt kijken. Skol!

Het maken van een weblog vraagt om een zekere dicipline. We zullen veel nieuwe indrukken opdoen en het is de kunst om die in grote lijnen leesbaar te beschrijven. We zullen proberen met regelmaat, kort en bondig maar knisperend verslag te doen en hopen dat jullie zo af en toe ons op afstand zullen volgen. Tussen de bedrijven door zullen wij ons zeker ook blijven bewegen in het gewone e-mailverkeer. Dus wie ons op z'n tijd een mailtje wil sturen, krijgt zeker en vast antwoord. Er bestaat ook een mogelijkheid om direct via de weblog te reageren, maar voor wie dat te omslachtig vindt, hebben wij een goed advies:........lekker niet doen! Je zult maar een cyberbreukje oplopen......

Binnenkort: signaal uit America, the beautiful.........., in dit theater. Voor nu, over en uit.

AMERICAN TRAILS

Eigen haard is goud waard! Dat mag waar zijn, maar reizen en trekken maakt heel andere gevoelens in een mens los. Het vooruitzicht om verre streken op te zoeken en je horizon te verbreden prikkelt je avonturenzin.

Op 17 januari 2008 is het zover. Dan nemen Ine en ik de koffers op om ons op Schiphol in te schepen voor de eerste etappe van onze reis die 3 maanden zal gaan duren.

Een reis naar en in het land waar wij 12 jaar hebben gewoond; the good old U.S. of A. Een andere wereld op dezelfde aardbol die ons altijd is blijven trekken en waar wij ons helemaal thuis voelen. De pick-up truck met camper van mijn broer Wim zal ons huis op wielen zijn. Rolling wheels die ons zo'n 5000 km's zullen voeren over de highways and byways van Amerika. Start en finish: Sedona, Arizona.

Het is onze bedoeling dat wij via deze weblog regelmatig verslag zullen doen van onze belevenissen. Wie dagelijks een paar minuutjes over heeft of niets beters te doen heeft, nodigen wij hartelijk uit onze belevenissen via onze reisverslagen op de voet te volgen.
So........, google-us-up, follow our trail and do not forget to drop us a line from time to time.
Want het leuke van een blog is, dat je direct kunt reageren op wat wij zoal als cyberspinsels het worldwide web inslingeren. Dus laat je vooral niet weerhouden om ook zelf iets van je te laten horen. Wij kijken er straks in ieder geval naar uit!

De voorpret van een reis begint met de voorbereidingen. Daarmee zijn we volop bezig. Dit stukje is een eerste verkenning om vertrouwd te raken met het bewerken en onderhouden van een weblog. Vingeroefeningen dus. Tegen de tijd dat het menens wordt zullen wij opnieuw van ons laten horen. Tot die tijd even windstilte.