THE END OF THE TRAIL

Eureka, we did it! We zijn terug in Sedona, Arizona. De plaats waar onze trektocht door het westen en zuid-westen van Amerika 66 dagen geleden begon. Wie ons via de weblog een beetje heeft gevolgd, kan zelf concluderen dat de tocht van de Yopermobile in alle opzichten geslaagd is. Terugzien van bekende en geliefde plekjes en de ontdekking van nieuwe streken van dit onafzienbare land is een prima mix gebleken. Het was het feest der herkenning, vermengd met het intense gevoel van verrijking. Een goede vriend schreef ons: 'Reizen door deze prachtige wereld is ook altijd een beetje een reis in je eigen geest en in die van elkaar'. Hoe treffend!

In totaal heeft theYopermobile ruim 10.000 km. afgelegd over the highways en byways van Arizona, California, Oregon en Nevada. De reis heeft een oogst van meer dan 900 foto's opgeleverd en deze weblog is voor ons, naast andere aanvullende aantekeningen van onschatbare waarde. Terug in Garderen gaan we nog eens dunnetjes nagenieten van onze tocht die wellicht nog wel eens een vervolg krijgt. You never know!

Thanks!

In het eerste artikel van deze weblog: 'American Trails' schreef ik al dat deze reis mogelijk is gemaakt door mijn broer Wim, die in Sedona werkzaam is. Hij heeft 'the wheels': zijn traveltrailer en zijn auto aan ons beschikbaar gesteld. Niet voor een paar dagen, maar drie maanden lang! Een uitermate gul gebaar!

Met de trouwe diensten van de trailer en de auto, ofwel Calimero en Toyo 'el Gigante' nog vers in ons geheugen, willen wij je dit zeggen: Willem, it has been an unsurpassed experience! Ongeacht de vraag of Ine en ik in de toekomst op de een of andere manier een vervolg kunnen geven aan onze reislust, dit staat vast: Deze fantastische reis, inclusief ons verblijf bij jou thuis in Sedona, zal ons nog heel lang bijblijven.

En mocht onverhoopt dit onze laatste grote reis in de USA zijn geweest, dan past ons slechts grote dankbaarheid dat wij nog zoveel moois van ons favoriete land hebben mogen ontdekken.

Bro', mede namens Ine, thanks a million for your act of love!

ROUTE 66, THE ROAD TO NOSTALGIA

Trekken door het westen van Amerika zonder daarin Route 66 op te nemen is een opgelegde kans missen voor open doel. Al vóór ons vertrek naar de USA in januari hadden we ons voorgenomen, tenminste een deel van deze historische route te gaan verkennen. Nu, met Las Vegas achter ons en op weg naar het eindpunt van onze lange reis, is het bijna zover. De reis heeft ons o.a. gevoerd door de high desert, langs de kust van California en Oregon, door de machtige Redwoods en door het hooggebergte van de Cascades en de Sierra Nevada. Alle zonder uitzondering 'beautiful American Trails'. Hoe toepasselijk is het dan om een deel van het laatste traject te rijden over the 'Grand old mainstreet of America'. Maar voordat het zover is, staat eerst een bezoekje aan de Hoover Dam op het programma. Een bolwerk van staal en beton dat een goede waterhuishouding in het westen en zuid-westen van de Verenigde Staten moet garanderen. De Hoover Dam ligt precies op de grens van Nevada en Arizona en is een van de meest indrukwekkende bouwwerken ter wereld. Vanzelfsprekend dat wij dit gevaarte met eigen ogen en van dichtbij willen bewonderen.

De Hoover Dam

Al miljoenen jaren lang heeft de Colorado River zich over een afstand van ruim 2000 km. een weg gebaand vanuit the Rocky Mountains in Colorado naar de Golf van California bij Mexico.

Het is een waterweg die vooral in de laatste 100 jaar steeds belangrijker is geworden voor de waterbehoefte van de snel groeiende bevolking. Tussen de stroomgebieden van de rivier - lees staten - moest overeenstemming worden bereikt over de vraag hoe het water zou worden verdeeld.

Dit leidde in 1922 tot een ingewikkeld contract waarin het watermanagement werd geregeld. Het directe gevolg hiervan was het ambitieuze plan om een dam te bouwen. De constructie hiervan begon in 1930. Onder zeer zware omstandigheden werd het werk in vijf jaar voltooid. Meer dan 100 arbeiders verloren daarbij het leven. In 1999 werd de Hoover Dam genoemd als een van de vijf grootste bouwkundige constructies van de 20ste eeuw.

Jaarlijks bezoekt meer dan een miljoen mensen deze boogdam en het kan dus flink dringen zijn om de grens tussen de twee staten over te steken. Om dikke files te vermijden vertrekken we bijtijds uit Las Vegas om na een uurtje rijden de Hoover Dam te bereiken. Al van verre wijzen de dikke hoogspanningskabels en talloze masten als het ware de weg naar het bolwerk. Het is geen fraai gezicht maar ook hier heiligt het doel de middelen. De Hoover Dam dient immers niet alleen om wateraanvoer en opslag te regelen maar huisvest ook een elektriciteitscentrale. Niet minder dan 17 turbines leveren per jaar meer dan 2.074 megawatt aan hydro-elektriciteit op, genoeg om 1,5 miljoen mensen van stroom te voorzien. De verkoop van elektra is meer dan voldoende om self-supporting te zijn. Indrukwekkend, omdat het onderhoud en het in werking houden van de dam en de installaties heel veel geld kost.

Het loont om op tijd te zijn, zeker bij dit soort bouwwerken. Sinds de aanslagen in 2001 zijn de veiligheidsmaatregelen in Amerika bijzonder verscherpt. Als we Boulder City voorbij zijn worden we al gauw naar een controlepunt geleid waar auto en trailer aan een korte inspectie worden onderworpen. Omdat het nog niet druk is zijn er geen lange wachttijden en is de stemming ontspannen. Aan de foto bovenaan kun je zien dat Ine aan die controle zelfs nog een vriendje heeft overgehouden. Na de 400 meter lange rit over de dam zoeken we een parkeerplaats om in all rust het kolossale bouwwerk en de omgeving op ons te laten inwerken. Door de dam is een groot kunstmatig meer gevormd van circa 63.455 ha. Het water dat in 'Lake Mead' wordt opgevangen en gedoceerd door de dam wordt 'doorgestuurd', voorziet meer dan 20 miljoen mensen van water en maakt irrigatie van grote landbouwgebieden in droge streken mogelijk.

Als je je realiseert hoe droog en dor het gebied daar is, wekt het bewondering op dat midden in die woestenij zo'n enorme plas water ligt. Ook flora en fauna zijn er mee gebaat en de recreant vindt er alles van z'n gading.

Alsof de bouw van de dam niet genoeg is, wordt thans gewerkt aan een nieuwe vierbaansweg met een viaduct hoog over de Colorado River. Hierdoor zal het sterk toegenomen verkeer over de dam afnemen De nieuw weg zal een werkelijk spectaculair uitzicht op de dam en het meer bieden. Te zijner tijd dus nog maar een keertje terugkomen.

Met een hoofd vol nieuwe indrukken vervolgen we onze weg. We rijden nu op Hwy. 93 naar het stadje Kingman. Opvallend is dat er in dit ruwe gebied veel land te koop wordt aangeboden. Voor een betrekkelijk klein bedrag heb je hier al gauw een flinke lap grond. Het is een interessante streek om door te rijden, maar je daar vestigen..........., nee dank u, toch maar niet. Na een kleine 2 uur rijden we Kingman binnen en parkeren direct bij het Power House Visitor Center om informatie in te winnen over Route 66. Hier kun je alles te weten komen over de historie van deze weg en is allerlei prullaria te koop.

We staan geparkeerd naast een spoorweg waar om het kwartier eindeloos lange rijen goederenwagons voorbij rijden, getrokken door 4 enorme diesellocs. Soms zijn het meer dan 100 wagons, volgeladen met containers. Een snel rekensommetje leert je dan dat zo'n 'treintje' meer dan 2 km. lang is. Aan de namen op de containers kun je goed aflezen waar veel goederen hun oorsprong hebben, ........., 'made in China'. Waar heb ik dat vaker gezien?
Een oude locomotief tegenover het informatiecentrum herinnert je eraan dat Kingman een plaats is waar het spoor altijd een grote rol heeft gespeeld. Vlak daarnaast is een restaurant die de typische stijl van de jaren rond 1950 uitstraalt. Je kunt er niet omheen, we are on Route 66.

Route 66

De US 66 is de historische autoweg in de Verenigde Staten die Chicago in de staat Illinois verbond met Santa Monica aan de kust van California. De lengte van deze weg was ruim 4000 km. Route 66 liep door Illinois, Missouri, Kansas, Oklahoma, Texas, New Mexico, Arizona en California en speelde een belangrijke rol in de Amerikaanse cultuur van de 20ste eeuw. In de jaren rond 1930, tijdens de grote depressie, trokken veel mensen naar California om daar hun geluk te zoeken. Na de 2e wereldoorlog gebruikten vele nieuwe autobezitters de weg om van de ene kant van het land naar de andere te rijden. De weg is een nostalgisch symbool voor de rol van de auto in de Amerikaanse samenleving van de jaren 1930-1980. In 1985 werd de US66 officieel opgeheven, nadat het Interstate Highway System het lange afstandsverkeer had overgenomen. In Arizona loopt nu de grote I-40 min of meer parallel aan de oude weg.

De nostalgie naar de oude tijd wordt gevoed door een speciaal gevormde vereniging die zich beijvert om grote stukken van de oorspronkelijke autoweg in stand te houden. Door de commercie wordt hier slim op ingespeeld, waardoor de aandacht voor dit stukje Amerikaanse geschiedenis opbloeit. Veel automobilisten willen tenminste één keer de 'Mother Road' gereden hebben. Dat gebeurt steeds vaker in groepsverband met oldtimers. In auto's of op motoren wordt dan gezamenlijk een deel van de route gereden en worden er allerlei programma's om heen gebouwd. Route 66 is op vele manieren bezongen. In 1946 schreef de jazzcomponist en pianist Bobby Troup zijn meest bekende nummer 'Get your kicks on Route 66', nadat hij naar California was gereden. Behalve Nat 'King' Cole die er een grote hit van maakte, hebben o.a artiesten als Chuck Berry en de Rolling Stones deze song opgenomen.

Tegenwoordig kun je nog slechts op delen van de oude Route 66 rijden. Wij kiezen voor het langste ononderbroken stuk dat loopt van Kingman naar Williams, een afstand van een kleine 200 km.

Als we Kingman verlaten, rijden we nog een tijdje door een redelijk bewoond gebied, maar al gauw zijn andere weggebruikers in geen velden of wegen te ontdekken. Eigenlijk verschilt het rijden op deze weg niet met andere afgelegen trajecten die we gereden hebben. Een fascinerende omgeving, geen verkeer en prachtig weer. Weer voelen we ons in ons element. We are the king & queen of the road. Als er toch aanwijzingen zijn dat we ons op historische gronden bevinden, komt dat door de sporen van oude tijden toen deze weg nog druk bereden werd. Vervallen en verlaten benzinestations en motelletjes, verweerde verkeersborden en achtergelaten autowrakken enz. Het is niet zo zeer dat het deprimeert, als dat het intrigeert en aanzet tot enige mijmerij. Alles gaat nu eenmaal voorbij. Wat rest zijn karakteristieke overblijfselen uit vervlogen tijden.

In de late middag komen we in Seligman aan. Het ligt op een punt waar de I-40 en Route 66 vlak naast elkaar liggen. Een mooi voorbeeld waarom dit plaatsje heeft kunnen overleven. In bouwstijl en aanbod van producten en diensten probeert men hier in te spelen op de groeiende belangstelling van de toerist voor Route 66. Zo zijn er meer van die plaatsjes die gebouwen en gevels in oude luister herstellen en door gerestoreerde oldtimers in het straatbeeld de aantrekkingskracht van the Road to Nostalgia proberen te vergroten.

We zoeken in Seligman een plekje op de enig campground die het plaatsje rijk is. Niet veel bijzonders, maar er valt niets te kiezen.

De volgende dag beginnen we aan het laatste traject van onze tocht. We draaien de I-40 op, richting Flagstaff. Het is flink klimmen, want we moeten naar een hoogte van ruim 2000 meter. Rond het middaguur komen we in Flagstaff aan waar we hartelijk begroet worden door mijn broer Wim en Bernadette, een vriendin. De koffie smaakt goed, de stemming is opperbest en de verhalen borrelen spontaan op. Dan is het tijd om op te stappen. Nog eenmaal draaien we een parkeerplaats op om wat boodschappen in te slaan en dan gaat het richting Sedona, de plaats die we ruim 2 maanden geleden verlieten. Nog een uurtje rijden en dan is het kringetje rond.

De reis loopt ten einde, maar het reisverslag is nog niet volledig. Wordt vervolgd. See ya!

SLEEPLESS IN LAS VEGAS

Wow! Las Vegas is niet alleen een bijzondere maar vooral intrigerende stad. 
Geen wonder dat de spotlights altijd op deze unieke show- en gokstad zijn gericht. 'Entertainment Capital of the world' of 'City of Lost Wages' zijn zo maar een paar bijnamen van deze stad die elke dag weer vele gelukzoekers lokt naar de Casino's. 
Daaraan ontleent het ook die andere bijnaam van 'Sin City' en dankt het onder de moralisten z'n imago van een electronisch Sodom en Gomorra.


Maar in onschuldige termen gesproken kun je ook vanuit het oogpunt van pure nieuwsgierigheid een bezoekje aan Las Vegas brengen. Immers niets menselijks is ons vreemd. Klaarblijkelijk schept de mens er een duivels genoegen in om zich bloot te stellen aan allerlei vormen van verleiding. Het gros van de bezoekers beperkt zich tot onschuldig vermaak, maar wee degene die in het spel z'n hand overspeelt.

Vanuit het gegeven dat mensen kennelijk vermaakt en verleid willen worden is een imperium ontstaan dat al lang buiten de oevers van 'the Strip' is getreden. The Strip is de oorspronkelijke strook land waar in 1905 het eerste casino verrees en waar al jaren lang de beroemdste hotels en casino's zijn gevestigd. The Strip, thans ook Las Vegas Boulevard genaamd, is de slagader van Las Vegas waar je op je eerste ontdekkingstocht je vergaapt aan de gebouwen, gevels en geraffineerde lichteffecten. En zoals het ons verging, zo zal het ongetwijfeld ook met miljoenen anderen het geval zijn: na je eerste bezoek - bij voorkeur in de avond - zoek je dizzy van alle indrukken je hotel of in ons geval je 'huggy buggy' op.

Booming City

Als we op woensdag 2 april 2008 in Las Vegas arriveren, kun je al van verre zien dat vanuit de oorspronkelijke Strip een enorme stad is verrezen die thans anderhalf miljoen inwoners telt. Een booming town die nog steeds z'n grenzen blijft verleggen om de onstuitbare stroom van nieuwe werkzoekenden te kunnen huisvesten. Zoals ik mij al eerder in Arizona afvroeg, dringt ook hier meteen de vraag zich op, hoe bij zo'n bevolkingsaanwas in de waterbehoefte kan worden voorzien. Dit moet haast wel een bron van zorg zijn, vooral nu is vastgesteld dat het waterniveau van het naburige Lake Mead veel te laag is voor de tijd van het jaar. Lake Mead is een groot kunstmatig meer, onder andere gevoed door de Colorado River en het waterniveau wordt geregeld door de beroemde Hoover Dam. Dit meer voorziet deze alsmaar uitdijende stad van water.

The Strip

Zoals bij elke stad is het prettig binnenrijden over de brede aanvoerwegen en al snel bereiken we RV Park 'Oasis' dat ook nog eens dicht bij 'the Strip' is gelegen. Het park telt meer dan 900 plaatsen en is bijna geheel bezet. Gelukkig maar dat wij gereserveerd hebben, anders was het ondanks de vele parken in en rondom de stad toch nog wel even zoeken geweest. We treffen weer een ruime accommodatie aan en ondanks de hoge bezettingsgraad heb je niet het gevoel op elkaars lip te zitten.

In de vroege avond trekken we voor het eerst naar the Strip en kijken al meteen onze ogen uit. We besluiten om vooralsnog vanuit de auto de stad te gaan verkennen, zodat we de volgende dagen wat makkelijker de weg kunnen vinden. Ine heeft alle tijd om rond te kijken, terwijl ik me toch goed moet blijven concentreren op het drukke verkeer. 'Only once you can make a first impression'....... Wel, de eerste indrukken overtreffen onze verwachtingen en dat belooft wat voor de komende dagen.

Het gezegde 'wie lacht niet die de mens beziet', zou zo maar in deze stad z'n oorsprong kunnen hebben. Niets leukers dan naar je medemens te kijken in een stad die bol staat van extravagante uitingen in bouw en straatbeeld. Las Vegas verbaast, intrigeert, choqueert en imponeert. Als je je lichtvoetig door deze stad beweegt, zou je haast vergeten dat alles aangestuurd wordt door hard Cash & Credit.

In twee dagen kun je Las Vegas aardig doorkruisen, maar als je alle hotels en casino's wilt bezoeken ben je voorlopig nog wel even zoet. En dan hebben we het nog niet eens over het bijwonen van één of meer topattracties, laat staan het wagen van een kansje aan de speeltafel of een gokautomaat. Om een topartiest live te zien optreden moet je toch wel een bundeltje neerleggen. Cash mag, maar hoeft niet. Ze zijn daar gek op je creditcard. Waar vroeger sterren als Elvis Presley, Frank Sinatra, Dean Martin en Sammy Davis jr. volle zalen trokken, zo zijn dat nu topartiesten als Celine Dion, Elton John en vele anderen. Zelfs good old Tom Jones is nog steeds kind aan huis in MGM-Las Vegas.

Absolute topper in het selecte rijtje superstars is Celine Dion die de afgelopen vijf jaar - week in, week uit - optrad in het Coloseum (4.500 plaatsen) van het prestieuze Caesars Palace. Reserveren: weken van te voren en elke avond uitverkocht. Zij hield daaraan - naar verluidt - een magere 200 miljoen dollar netto over..........! Toegangsprijzen: van $ 100,- tot $ 250,-. Nu was het de beurt aan Elton John en in de zomer zijn Cher en Bette Midler de grote kasmagneten. Zo, dat weten jullie dan ook weer en kun je tenminste kiezen als je plannen hebt.

Lokken en gokken
De Strip kent een aantal fameuze hotels en casino's die heel karakteristiek zijn en eigenlijk een uitvoerige omschrijving verdienen. Helaas, dat valt toch net buiten het bestek van dit globale reisverslag. Maar neem van ons aan dat je ogen tekort komt. De mega-resorts doen er alles aan om elkaar als blikvanger te overtroeven en zijn vrijwel alle gewijd aan een thema. Zo onderscheidt b.v. Caesars Palace zich door zijn frivole Romeinse trekken, dansen bij de Bellagio waterfonteinen spectaculair op muziek van Frank Sinatra en Andrea Bocelli en kun je spelevaren in gondels op Canal Grande bij The Venetian. Op een replica van de Eiffeltoren in Paris-Las Vegas kun je dineren en in New York-New York hotel waan je je op Manhattan in miniformaat. Nou ja.....mini, schaal 1:3 is midden in de dessert van maxiformaat.

Toppunt van luxe en jawel......., zelfs smaak, zij het soms een tikkeltje bizar, is Wynn Las Vegas. Een nieuw spectaculair Hotel-Casino. Steve Wynn is de grote man van Las Vegas die in de afgelopen jaren de stad van een nieuwe impuls heeft voorzien. Bouwkosten van dit architectonische hoogstandje: 2,7 miljard dollar. Er zijn 2716 kamers of als je wilt een suite, 18 restaurants, 137 speeltafels en 1960 gokautomaten. Het enige resort met een eigen golfbaan midden in de stad. Uitsluitend gasten mogen een rondje spelen maar wel eerst $ 500,- neerleggen, tenzij je natuurlijk een big spender bent. Want wie het geld laat rollen wordt in de watten gelegd.

Andere bekende Hotel-Casino's zijn o.a. The Mirage, Luxor, Las Vegas Hilton en Excalibur. Ze hebben alle gemeen dat ze luxe bieden. Verder is in een aantal Hotels de bloemsierkunst werkelijk tot Kunst verheven en durf je haast niet te lopen op de in marmer ingevlochte mozaïek vloeren. Opvallend is dat al deze luxe gebouwen toegankelijk zijn voor iedereen en men er alles aan doet om je zolang mogelijk binnen de muren te houden. In de eerste plaats in het Casino, maar zelfs de kleine man die slechts een ijsje koopt wordt waardig behandeld. Het motto is: iedereen is vroeger of later een potentieel goede klant. 'So, treat him well, he may be back for the big bucks'.

Las Vegas wordt doorkruist door brede wegen, vaak 4 tot 6 banen per rijrichting en het is er altijd druk. On-Amerikaans zijn de brede voetgangerspaden, voorzien van roltrappen en oversteekbruggen waardoor alle gebouwen gemakkelijk en veilig bereikbaar zijn. Tussendoor prijzen vele bedrijfjes hun handelswaar aan, proberen allerlei eetgelegenheden hun graantje mee te pikken en rijden chauffeurs van giga-limousines af en aan. Dus verleiding alom. Ook het voetvolk is elk moment van de dag in grote getalen aanwezig zodat je met recht kunt zeggen dat deze stad nooit slaapt.

Dagschotel

Als wij na een paar dagen opbreken, beseffen we wederom hoe afwisselend onze reis is en hoe alles z'n charmes heeft. Zo rij je urenlang door een betoverend landschap waar je nauwelijks iemand tegenkomt, en zo doe je het andere uiterste: parkeren in een bruisende stad die als mallemolen van vertier z'n weerga niet kent. Kort en goed komt het hier op neer: Ga en sta waar en wanneer je wilt en ervaar bewust dat gevoel van opperste vrijheid. Dat is voor ons beiden de sensatie van elke dag.

Met Las Vegas achter ons, trekken wij verder zuidwaarts en daarmee komt onvermijdelijk het einde van onze reis in zicht. But we're not done yet! Join us on our way back to Sedona, Arizona and read how we get our kicks, on route 66.

CAMPING HILTON STYLE

De oplettende lezer heeft misschien al gemerkt dat in het voorgaande stukje 'Going back south' de ontbrekende foto's inmiddels zijn geplaatst. Weliswaar met horten en stoten, maar het is dan toch gelukt. 

Is het je nog niet opgevallen? Dan eerst even terugscrollen en als je dat toch gaat doen, scroll daarna nog wat verder terug naar 'The echo of our footsteps'. De intro van dat stukje inspireerde Rob Gorter om een cartoon te maken die we natuurlijk direct geplaatst hebben. Op het gevaar af dat jullie ons nu wellicht met andere ogen gaan zien........, maar dat risico nemen we op de koop toe. After all, a dirty mind is a terrible thing to waist!

Met minder dan een week voor ons vertrek terug naar Nederland, moet ik nog behoorlijk gaan aanpoten om de Yopermobile op papier het restant van het traject te laten afleggen. Het voorgaande stukje eindigde met onze aankomst in Pahrump, Nevada. Na de tocht over de Sierra Nevada en het oversteken van Death Valley, zouden we dat plaatsje in de desert als springplank gebruiken voor de doorsteek naar Las Vegas. Dus een nachtje overblijven en dan rap wegwezen. Dat pakte echter heel anders uit. Want het RV Park waar we toevallig in verzeild raakten, bleek een ware oase in de woestijn te zijn waar we ons 5 dagen lang gewenteld hebben in luxe.

Daarom........, hier volgt een waarschuwing voor raskampeerders: het bekijken van de bijgaande foto's kan een gevoel van onpasselijkheid teweeg brengen. Mochten wij onverhoopt nagewezen worden als decadente fake-campers, dan zij dat zo. In dat geval: 'no hard feelings', ieder z'n meug. Het zal niets wegnemen van het plezier dat wij aan deze uitspatting van ongehoorde vakantieweelde hebben beleefd. Hoe dan ook, dit stukje gaat over 'Seibt Desert Retreat', oftewel Camping.........., Hilton Style!

Bizar

De tocht over de Sierra Nevada en door Death Valley heeft 8 uur geduurd. Als we Pahrump binnenrijden begint het al te schemeren. Hoogste tijd dus om een RV Park op te zoeken. Dat moet niet zo moeilijk zijn omdat we volgens onze informatie kunnen kiezen uit een aantal parken in de buurt.

We kiezen voor Seibt Desert Retreat. Truus - the voice - oftewel onze routedeskundige, ingeblikt in de nieuwe TomTom, leidt ons er feilloos naar toe. Desondanks besluit ik eerst om er voorbij te rijden want het oogt niet bepaald als een doorsnee Park. 'Truus zal zich toch vergist hebben', zeg ik tegen Ine. 'Het zal wel verderop zijn'. Al gauw kom ik er achter dat dit niet het geval is, want we rijden linea recta terug de woestijn in. Omkeren dus en even later stellen we ons alsnog op voor de gesloten poort. Niemand te zien. Nauwelijks tot stilstand gekomen worden we door de speakerphone niet bepaald gastvrij toegesproken. Ik kijk om me heen, nog steeds niemand te zien. De stem in de verte vervolgt: You're not welcome here, go away! 'Excuse me??!!', zeg ik ietwat geirriteerd, 'what do you mean?' Enfin, dit herhaalt zich nog een keer. Ook al sta ik voor een gesloten poort, ik besluit m'n hakken in het zand te zetten.

Met enige stemverheffing eis ik een verklaring. 'Be speciffic, what do you mean, we're not welcome!' De stem in de verte klinkt hoorbaar nerveus en stoot uit. 'We do not accept travel trailers'. Ik voel de adrenaline door m'n lijf stromen; het zal toch niet waar zijn, ze willen Calimero weer niet. Dat zullen ze weten! 'You are discriminating, this Park is in the campingbook and I am a member, so you have to let me in', zeg ik dwingend.

Op dat moment zien we in de verte door de gesloten poort een wat gezette guard met z'n armen gebaren en horen we dat we moeten wachten. Z'n baas moet beslissen. Enige minuten gaan voorbij en daar komt de plichtsgetrouwe man, strak in het uniform, aangelopen. Het eind van het liedje: we mogen erin en even later worden we na de registratie naar onze campsite geleid. De man, slaat duidelijk een andere toon aan en mompelt iets over nieuwe regels en zo die hij zelf niet zo goed begrijpt........

We hebben nog maar nauwelijks onze plaats ingenomen en afscheid genomen van hem, of daar meldt zich de general manager. De situatie wordt nog even doorgesproken en dan is de kou uit de lucht. Het is allemaal een misverstand and please......., duizend maal excuses.

Inmiddels is het donker geworden en we realiseren ons dat dit niet een gewoon RV Park is. Een magere bezetting voor de tijd van het jaar en uitgesproken ruime en mooi opgezette campsites. Nieuwsgierig waar we nou terecht zijn gekomen gaan we die nacht onder zeil, vastbesloten om bij daglicht een verkenningstocht te gaan maken.

De volgende dag worden we gewekt door een stralende ochtendzon die zich een weg baant door de half gesloten zonwering. We zijn meteen klaar wakker en benieuwd naar wat ons buiten wacht.

Zoals gewoonlijk is mijn eerste gang naar het toiletgebouw om een verfrissende douche te nemen. In de meeste gevallen zijn dat losstaande gebouwen met faciliteiten die maar al te vaak de kwalificatie 'net voldoende' verdienen. Eigenlijk zijn deze minimale voorzieningen bestemd voor mensen met kleine traveltrailers die het moeten doen met een beperkt comfort. Immers in Amerika, reis- en autoland bij uitstek, zijn de motorhomes en andere RV's (Recreational Vehicles) meestal van grote tot zeer grote afmeting met alle denkbare gemakken. Ondermeer volledig ingerichte badkamers. Daarover later meer in een apart stukje over America and RV's.

Aaahhh......., jakkes (?)

Terwijl ik op zoek ben naar het toiletgebouw, zie ik op wat voor ongewone plaats we zijn aangeland. Een park met campsites van megaformaat. Niet aangelegd op een natuurlijke ondergrond, maar op een tapijt van asfalt en beton. Aaahhh...., jakkes Joop......, hoor ik in m'n verbeelding iemand vertwijfeld uitroepen. Ik geef toe, het klinkt niet bijster aantrekkelijk maar toch, binnen het totale concept is het uitermate praktisch.

Uiteraard is elke campsite aangesloten op water, elektra en riolering. Rondom weelderig beplant en goed onderhouden.

Ik loop naar het hoofdgebouw, alwaar ik een toiletruimte aantref die ik slecht schoorvoetend durft te betreden. Dit zie je alleen in zeer luxe accommodaties. Na een verkwikkende douche vervolg ik mijn weg met stijgende verbazing. Het gebouw ofwel het clubhuis is een multifunctionele ruimte voor fitnessactiviteiten, en ontspanning. Het herbergt onder meer een ruime ontvangsthal met uitnodigende fauteuilles, een volledig ingerichte fitnessroom die je elders met een lampje moet zoeken, een ultra-moderne bowlingaccommodatie met zes banen, een bar en een klein restaurant. In aanbouw zijn een conventiecentrum en een groot restaurant. Een etage hoger worden luxe suites ingericht. Door grote glazen ramen en deuren is er uitzicht op het zwembad, jacuzzies, watervallen, tropische tuinen en uitnodigende terrassen.

Waar je ook kijkt, op materiaal is nergens bezuinigd. Alles straalt luxe en comfort uit. Dit is geen campground, dit is een oase, een extravagant lustoord. Alles moet opgetrokken zijn vanuit een bepaalde gedachte. In de campingworld is dit een mij volstrekt onbekend concept en daar moet ik het mijne van weten. Wat echter nog het meeste opvalt is dat van de ruim 200 plaatsen er minder dan 20 bezet zijn. Een bezettingsgraad van slechts 10%, raa, raa....., hoe kan dat?!

Ine en ik zijn het eens, Las Vegas moet nog even op ons wachten..... Deze plek is te uitnodigend om als kortstondig tussenstation te dienen. We vullen onze dagen met het verder verkennen van het Park en de omgeving en genieten van het heerlijke weer. Kampeerders die 'back to the basics' in hun vaandel dragen, zullen ongetwijfeld gillend van dit 'veredelde parkeerterrein' wegtrekken. Maar tot die categorie hebben wij nooit behoord, dus maken wij schaamteloos gebruik van de luxe die ons op een presenteerblaadje wordt aangeboden. Wij zijn wat je noemt 'happy campers'.

Een gesprek met de general manager brengt duidelijkheid over de vraag hoe een oord als dit in de woestijn kan verrijzen. Wat ik al vermoedde blijkt zo te zijn. Deze plek is ingericht als een Motorcoach Resort. Een oord waarin de verwende en bemiddelde eigenaar van een luxe coach zich kan inkopen. Voor de verduidelijking. In de naamgeving rond de Campground Industry is in de loop der jaren een onderscheid gemaakt. In de eerste plaats worden alle voertuigen - van groot tot klein - gericht op kamperen aangeduid als Recreational Vehicles.

Een categorie hiervan zijn de motorhomes. Nog niet zo lang geleden, de speeltjes van de beter gesitueerden. Ook hierin heeft zich echter een ontwikkeling voorgedaan en is de motorhome ook bereikbaar geworden voor de wat minder bedeelden. Maar verschil moet er wezen, dus zijn de zogenaamde 'high end' motorhomes gepromoveerd tot motorcoach. Meer over het fenomeen Recreation Vehicles in een apart stukje ter afsluiting van onze reis.

Intussen zijn in verschillende zonnige streken van Amerika resorts als deze in aanbouw. Met een doortimmerd marketing- en verkoopapparaat proberen zij de campsites aan de man te brengen. Aan de man die niet op een dollartje of zo hoeft te kijken. Want prijzen beginnen met $ 83.000 voor een aardig stekje van 12 meter lang en lopen gestaffeld op tot $ 250.000 en hoger voor een mega site van circa 25 meter. Maar daarvoor krijgt de gelukkige eigenaar dan ook o.a. een eigen aangrenzende tropische tuin met buitenkeuken en terrassen.

Als eigenaar kun je volledig gebruik maken van alle voorzieningen tegen een maandelijkse onderhoudsbijdrage van $ 220,- . Een ander voordeel van het in eigendom hebben van een campsite is de woonbestemming die er aan gegeven wordt. Zo kan de full time reiziger die zijn motorcoach als huis gebruikt, Nevada als zijn residentie kiezen met allerlei andere bijkomende juridische en fiscale voordelen.

Het zal niet verwonderen dat met zulke koopprijzen de gegadigden zich niet opstellen in rijen van drie. En omdat ook hier de schoorsteen moet blijven roken, heeft men pas onlangs besloten ook het klootjesvolk, waaronder ene Joop en Ine Sprenger behoren, als betalende passanten toegang te verlenen. Met hoeveel graagte dit gebeurt, getuigt mijn verhaaltje over ons binnenkomen met de voet tussen de deur. Tot onze verbazing behoort het dagtarief in vergelijking tot andere RV Parks bij lange na niet tot de hoogste, terwijl geen park zo veel te bieden heeft. Maar kennelijk heeft de gewone reiziger dit park nog niet echt weten te vinden en dan wordt de prijs zoals we gewend zijn gewoon ordinair bepaald door vraag en aanbod.

Troost voor de diegenen van jullie die trappelend van ongeduld onze voetsporen naar dit paradijs willen volgen: laat je niet afschrikken door de hoge koopsommen. Want jawel, zolang de sites niet zijn verkocht, kun je ook per maand huren voor circa $ 400,- tot $ 650,- En dat is tegen de huidige koers voor ons Europeanen toch een schijntje nietwaar?

Verwend en aangebruind, aan alles komt een eind. De klok tikt verder en na 5 dagen moeten we toch weer op pad. Op zich ook weer fijn, want de charme van het gaan en staan houdt onze reis zo aantrekkelijk. En de volgende halte, Las Vegas, is een plek die we niet willen missen. So, keep following our track, theYopermobile is still on its way!

GOING BACK SOUTH

Lang heeft het er naar uitgezien dat dit stukje het internet niet zou halen. Gisteren was alles klaar om deze editie van de Yopermobile te plaatsen, toen plotseling alle tekst spoorloos verdwenen was. Het spookbeeld van iedereen die op computers tekst verwerkt en grafische kunstjes uithaalt. De veelvuldige technische tegenslagen nemen langzamerhand wel een stukje plezier weg, maar vooruit, de handdoek in de ring gooien gaat me te ver. Dus heb ik het hele stuk opnieuw geschreven. Geen sinecure kan ik wel zeggen. Met schietgebedjes heb ik tot nog toe de nieuwe tekst kunnen behouden, maar nu hapert het fotogedoe weer. Het is nu safety first. De tekst plaats ik op het net zonder de gekozen foto's. Sorry, het is niet anders. Het is dit of niets. De Yopermobile moet de reis ook op papier afmaken, dus dan maar met wat gesputter. Graag enig mededogen en hoe dan ook: veel leesplezier!

Via internet en e-mailtjes vernemen wij dat jullie in Nederland reikhalzend uitzien naar het voorjaar dat maar niet wil doorbreken. Pasen schijnt zelfs winters koud te zijn geweest. Was dat even een goede zet om ons landje een tijdje te ontvluchten...!

Vanuit dit overwegend zonnige deel van de wereld heb ik het dan ook niet kunnen laten om per e-mail wat plaagstootjes uit te delen. We zijn nu zo'n dikke tien weken onderweg en al met al hebben we weinig regen gehad, laat staan winterse kou. Wel ja, toe maar, wrijf het ons nog eens even lekker in, hoor ik daar in de verte mompelen. Dus genoeg over zonnebaden, blauwe lucht, korte broek, verkoelende briesjes en wat je zo al meer aantreft op paradijsachtige plekjes. Houd moed lieve vrienden, ook Nederland zal straks volop in lentetooi gehuld zijn en zal somberheid weer plaatsmaken voor zomerse sferen. Dat moment zal zich gauw voordoen. Volgens mijn verwachting zeker rond medio april, want dan zullen wij weer met veel plezier ons huis in Garderen betrekken.

Sinds ons laatste bericht vanuit Sunriver zijn er twee weken verstreken. Vanuit beautiful Oregon zijn wij weer zuidwaarts vertrokken, terug naar Santa Rosa, California om de traveltrailer op te halen. Daarna gaat het richting Nevada, the Silver State, de vierde staat die de Yopermobile aandoet. Vervolgens zakken wij af naar de plaats waar op 17 januari onze reis door West-Amerika begon: Sedona, Arizona.

See ya later Oregon!

Met een licht weemoedig gevoel nemen we op maandag 17 maart afscheid van Central Oregon en draaien Hwy. 97 op die ons voert naar de afslag 'Diamond Lake Junction'. Vandaar rijden we op Hwy. 138, een traject dat ons elke keer weer boeit. Over een afstand van ruim 30 km. heb je uitzicht op een kaarsrecht langzaam oplopende weg. Die maakt vervolgens een flauwe bocht om na 10 km in de horizon te verdwijnen. Bij helder weer een prachtig vergezicht op een weg waarop je slechts af en toe een auto tegenkomt. Dit keer waren nog sporen van een flinke sneeuwval zichtbaar. In combinatie met een lichte mist levert de verdwijnende weg naar boven een spookachtig beeld op.

Hwy. 230 voert ons daarna met een bocht om het Crater Lake National Park. We laten het beroemde Crater Lake dit keer letterlijk en figuurlijk links liggen. De wegen er naartoe zijn in de winter meestal afgesloten. Wie ooit de kans krijgt er een kijkje te gaan nemen, zal de moeite van de lange rit beloond zien. De naam zegt het al, Crater Lake is een meer van onpeilbare diepte midden in een krater. Op een mooie zomerse dag is het water intens blauw en is de aanblik van de hele omgeving zoals bij zoveel andere natuurverschijnselen van indrukwekkende schoonheid.
Hwy. 62 leidt ons daarna naar Medford, de grootste stad in het zuiden van Oregon. Vandaar is het nog een klein stukje naar Talent, vlak bij Ashland, bekend om z'n Shakespeare Festival. In Talent hebben wij een paar gezellige uurtjes met mijn nichtje Chelsey doorgebracht die daar woont en werkt.

Back to California

We verlaten Oregon op de I-5 en zetten koers naar Mount Shasta City aan de voet van de besneeuwde Mount Shasta. Met een hoogte van bijna 4.500 meter de op één na hoogste berg van California. De berg maakt deel uit van de langgerekte Cascade Range. Voor de verandering brengen we een nachtje door in een Motel. De eerste keer op onze lange reis. De kamer in het Best Western Tree House is comfortabel en heeft uitzicht op de berg. We verwennen onszelf met een uitstekend diner, staan de volgende morgen uitgerust op om aan te schuiven aan een heerlijk ontbijt. Monter vervolgen we onze weg, ons verheugend op wederom een mooi traject dat voor ons ligt.

De weg voert ons langs Lake Shasta. Bekend terrein, omdat ik hier in de periode 1983/1984 een klein jaar gewoond heb en werkzaam was in de Campground-industry. Maar ook dat is een verhaal apart. In die tijd ging ik bijna elk weekend naar huis in Cloverdale, waar Ine ons 'La Grande Motel' bestierde. Dat waren ritjes van 5 uur rijden heen en ook weer terug. Soms kwam Ine mij opzoeken en vermaakten wij ons in en rond het meer.

Lake Shasta is een prachtig stuwmeer dat het noorden van California voor een groot deel van water voorziet. Het meer leent zich bij uitstek voor allerlei recreatieve activiteiten. Vooral het varen met een houseboat is populair. Houseboats zijn eigenlijk grote volledig ingerichte caravans op het water die niets te wensen over laten. Je kunt dagenlang zwerven over het meer en genieten van de prachtige natuur rondom. Ondanks dat het er in de zomer snikheet is, is het door de droge lucht en een licht briesje heel goed uit te houden. Redding is de naburige stad met alle voorzieningen. Zin in een anders dan andere vakantie? Just call me!

Na Redding vervolgen we onze weg, af en toe omkijkend naar de dominant aanwezige Mount Shasta die zich pas na vele kilometers rijden langzaam aan het oog onttrekt. Op de I-5 schiet het lekker op en na een twee uur rijden buigen we bij Williams af naar Hwy. 20 West. De weg is sinds de tijd dat ik daar wekelijks reed aanzienlijk verbeterd. Na een uurtje bereiken we Clear Lake, ook een groot meer maar niet te vergelijken met Lake Shasta. Het is een ondiep meer en daarom leent het zich minder voor het beoefenen van watersport. Daarbij zijn de omliggende plaatsjes rommelig, hebben weinig voorzieningen en geeft het geheel een armoedige indruk. Toch lijkt er iets te veranderen, want er verschijnen hier en daar nieuwe 'gated communities'. Achter hekken worden al dan niet aan het water luxe woningen gebouwd, omringd door zorgvuldig onderhouden tuinen. Zoals op zoveel plaatsen in Amerika, wonen arm en rijk vaak - gescheiden - vlak naast elkaar.
Spoedig naderen we de Winecountry weer en als we Hwy. 101 opdraaien is het nog maar een stukkie van zo'n 100 kilometer om na 2 weken terug te keren in Santa Rosa. Daar worden we door onze vrienden Jerry and Linda wederom met open armen ontvangen en vergast op een uitgebreid diner. De volgende dag gebruiken we door wat te freewheelen in Santa Rosa.

De traveltrailer die een tijdje gestald is geweest, wordt weer aangehaakt en we zijn klaar om onze reis naar het zuiden te vervolgen. Hierbij een kiekje van Smothers European, de Mercedes-Benz en Volvo dealership van onze vrienden waar Calimero z'n plaatsje had.

Voordat we vertrekken, moeten er echter eerst nog wat bezoekjes afgelegd worden aan een paar bekenden in de buurt. We nemen afscheid van onze vrienden in Santa Rosa en rijden naar een RV Park in Petaluma, waar we eerder een paar dagen hebben gestaan. In het nabij gelegen Healdsburg bezoeken we Li Keiser, een krasse vrouw van 91 jaar die nog volop in het leven staat. In 1982 kochten we van haar en haar inmiddels overleden man Eugene het 'La Grande Motel' in Cloverdale. We hebben haar 10 jaar niet gezien en gebruiken een lunch om gezellig wat bij te praten. De volgende dag rijden we vanuit Petaluma naar Mill Valley, vlak bij San Francisco, om onze vriendin Cheryl te ontmoeten. We hebben haar de afgelopen jaren met enige regelmaat gezien en gesproken en ook nu weer is het met elkaar goed toeven onder een smakelijke lunch met uitzicht op de baai van San Francisco.

'The City'De naam San Francisco is gevallen. Ik heb beloofd er nog iets over te zeggen, al schieten woorden tekort om deze wondermooie stad te omschrijven. Het gezegde is gekoppeld aan Napels, maar wat mij betreft is het: 'eerst San Francisco zien en dan sterven'. San Francisco of 'The City', zoals ze vaak trots door haar bewoners wordt genoemd, kent haar gelijke niet. Eigenlijk is het niet eens een typisch Amerikaanse stad, al ontbreekt ook hier de hoge Skyline niet. Zij verschilt in bouw, ligging, aard en cultuur. De dagelijkse gang van zaken doet Europees aan en de Aziatische invloed wordt sterker. Vanaf het eerste moment biedt San Francisco een fascinerende aanblik. Op een mooie zomerse dag torent deze witte stad, die op heuvelen is gebouwd, hoog boven de baai uit en biedt vanaf de beroemde Golden Gate Bridge een adembenemend uitzicht. Wanneer vanuit de Pacific Ocean de mist komt binnendrijven en de stad langzaam in nevelen wordt gehuld, kun je vaak de hoge staanders van de Golden Gate Bridge de mist zien doorboren. Als ware het de fiere wachters van de stad.

Dit is niet zo maar een brug, alleen al de bouw van de Golden Gate Bridge is een hoogstandje op zich. De aanblik is betoverend en het onderhoud is een 'around the clock job'. De GGB verbindt de stad met de noordkant van de baai en is één van de belangrijkste verkeersaders in de USA. Een andere verbinding tussen San Francisco met het noorden is de verderop gelegen Bay Bridge. Daar tussenin kun je overal vandaan Alcatraz Island ontwaren. Op het eilandje midden in de Bay was vroeger een beruchte gevangenis gehuisvest. De sporen daarvan zijn nog goed zichtbaar. Over San Francisco raak je niet uitgesproken. Als je de stad voor het eerst gaat bezoeken doe je jezelf tekort als je niet vooraf goed bent geïnformeerd over alles wat er te zien en te beleven is. En als je er eenmaal bent, zul je de mening van de beroemde Britse schrijver Rudyard Kipling kunnen onderschrijven: 'San Francisco heeft slecht één nadeel: je kunt er moeilijk van scheiden'. Ziehier de kleine lofzang op een stad van iemand die allesbehalve een stadsmens is!

Toch is voor ons nu het moment aangebroken om verder te trekken. De Toyota spint genoegelijk en onze traveltrailer Calimero heeft er weer zin in. We rijden vanuit Petaluma, via Hwy. 101 en een tussenweg - Hwy. 116 - naar de I-5. Deze zeer druk bereden weg leidt ons naar Sacramento, de hoofdstad van California, waar de vroegere filmster Arnold Swartzenegger, thans Governor is en dus een machtig man in de Amerikaanse politiek. Vanwege zijn succesrol in de films 'the Terminator' wordt hij met een knipoog ook wel 'the Governator' genoemd. We rijden langs Sacramento en zoeken bij Placerville een RV Park langs Hwy. 50 die naar Lake Tahoe leidt. Hier blijven we twee dagen om onze laatste twee bezoekjes aan bekenden af te leggen.

Senioren, ze hebben de toekomst

In het naburige El Dorado Hills zoeken we onze vrienden Bob en Frannie van der Horst op. Door de jaren heen bezoeken wij elkaar over en weer en zo is een vriendschap ontstaan die nu al 22 jaar in takt is. Bob en Fran ontvangen ons weer gastvrij in hun mooie 'Casa Francina' en zoals gewoonlijk vliegen de uren onder het genot van een heerlijk diner voorbij. Zij zijn een goed voorbeeld van mensen die actief en betrokken de jaartjes aaneen rijgen. Gezond blijven en bewust leven is hun motto en zij leven ernaar. Way to go guys!

De volgende dag gaan we op weg naar Lincoln, een uurtje rijden vanaf de camping om onze oude bekenden Ted en Dottie Smith op te zoeken. Wij hebben hen 22 jaar niet gezien. Beiden raken op leeftijd en wonen in een typisch Amerikaans ingerichte stad, uitsluitend voor Senioren. Alles is hier gericht op gezond en actief ouder worden in een opzet die in Holland onbekend en waarschijnlijk onbemind is. Klimaat, winkels, fitnesscentra, zwembaden, medische begeleiding en een keur aan sociale activiteiten zorgen voor een zo lang mogelijk blijven functioneren. Hierdoor is aantoonbaar gebleken dat mensen minder snel in een isolement afglijden. Onze vrienden leiden ons rond en wij kijken onze ogen uit. Niet alleen de voorzieningen staan kwalitatief op een hoog peil, maar ook de omvang is van enorme proporties. Overal in Amerika zie je dit soort steden verrijzen, gericht op de wat beter gesitueerde ouderen van Amerika. De Nederlandse ouderenkolonies in b.v. Spanje zijn hierbij vergeleken van Madurodamformaat.

Dit bezoekje was de laatste in een reeks van 'zoek je vriendjes' en het wordt tijd om verder te trekken naar het zuiden.

Sierra Nevada

Op woensdag 25 maart 2008 vertrekken we voor een lange tocht door de Sierra Nevada, een hooggebergte dat ook wel de ruggengraat van California wordt genoemd. Er wacht ons een een rit vol afwisseling. Vanuit Placerville volgen we Hwy. 50 naar Lake Tahoe, algemeen beschouwd als het mooiste bergmeer van Amerika. Het diepblauwe meer van XXL formaat is omring door bergen met sneeuwkappen. Aan het grote aantal cabins ofwel vakantiehuisjes kun je zien dat hier veel vakantiegangers komen. In de zomer om te genieten van het leven op en rond het meer, in de winter om te skieën in de naburige wintersportcentra. We volgen de weg langs de oostoever om vervolgens af te buigen naar de Staat Nevada, the Silver State. Het is maar een klein eindje naar Carson City, de hoofdstad van Nevada. Een mooi moment om afscheid te nemen van ons navigatie Tomtommetje die het onderweg begeven heeft en een nieuwe aan te schaffen. Dat betekent dus ook afscheid nemen van onze GPS-specialiste en reisgenote, de vriendelijk gebekte stem onderweg. 'Miep' in de wandelgang genaamd. So, good bye 'Miep', hello and welcome 'Truus'!

Hwy. 395 zal ons vanuit Nevada terugvoeren naar California en ons over en door de Sierra Nevada leiden. De weg klimt geleidelijk en gedurende de gehele reis zullen we op gemiddeld 2000 meter hoogte cruisen. De Sierra Nevada speelt een grote rol in de beschrijving van de Amerikaanse geschiedenis. Vooral als het gaat om de hardheid van het bestaan gedurende de roemruchte 'California Goldrush' in de jaren vanaf medio 1800.

We passeren het beroemde 'Yosemite' National Park aan de oostkant. Dit is ook al zo'n plek die je eigenlijk niet mag missen. Helaas zit een bezoek er nu niet in. In de wintermaanden zijn de wegen er naartoe en doorheen hermetisch afgesloten. Maar een trip naar dit prachtige park komt op onze verlanglijst te staan met 'stip'. De lange reis verveelt geen moment. Het landschap wisselt steeds en achter elke bocht doemt weer een nieuwe verrasing op. Bergketens links en rechts, besneeuwde toppen, meren, vergezichten, stijgen, dalen, draaien en weer stijl omhoog: het houdt niet op. Je waant je soms met z'n tweeën alleen op de wereld, want in dit majestueuze berglandschap zie je slechts af en toe een medemens.

Als we na 8 uur reizen, slechts onderbroken door stops om foto's te maken, Bishop bereiken, zijn we niettemin nog redelijk fris en vervuld van de vele indrukken. We zoeken een plaatsje voor de nacht in het vooruitzicht dat de volgende dag er een is vol beloften. Dat is de dag dat we 'Death Valley' zullen doortrekken.

Death Valley

Donderdag 27 maart 2008 is een dag die voor altijd gegrift zal blijven in onze herinnering. Om 10.00 uur vertrekken we uit Bishop om onze reis op Hwy. 395 te vervolgen. Bij Lone Pine slaan we Hwy. 190 in en al meteen krijgen we een voorproefje wat ons verderop te wachten staat. We zijn al gewend aan het ruige landschap van de Sierra Nevada, maar nu dient de woestijn zich aan. Wie zich een voorstelling kan maken van een woestijn, zal mogelijk zich niet bijster aangetrokken voelen door het ogenschijnlijk volstrekt ontbreken van enige vorm van leven. Hier geen lieflijke plaatjes of pitoreske beelden. En we zijn nog maar in het voorporaal van Death Valley, het Dal van de Dood. Als dit je afschrikt heb je hier niets te zoeken.

De eerste werkelijke blik op Death Valley krijgen we na een lange klim. Vanaf circa 1.500 meter hoogte hebben we een onvoorstelbaar uitzicht op Panamint Valley, die ongeveer op zeeniveau ligt. Beneden ons zien we de weg naar de vallei kronkelen. Na de nodige foto's te hebben gemaakt volgen we diezelfde weg om later uit te stappen en te genieten van het uitzicht rondom. We staan op de kale vlakte, het is warm maar nog niet heet en de grond is door de droogte gebarsten. Zelden of nooit valt hier enige neerslag van betekenis en over een paar weken wordt alles en iedereen in de valley geteisterd door temperaturen die oplopen tot boven de 50 graden Celcius. Er heerst hier stilte, hier groeit niets en hier past slechts groot ontzag voor de kracht, de aard en de vele verschijningsvormen van de natuur. Je bent geneigd te denken: als het dal van de dood zo wonderschoon is, wie zal de dood dan vrezen? Tsja....!

We stappen weer in en trekken verder Death Valley in. Overweldigende indrukken stapelen zich op en we genieten van deze bizarre schoonheid.

Na weer een lange maar spannende dag rijden we Death Valley aan de oostkant uit om vlak over de grens van California en Nevada in Pahrump te overnachten. We zijn nu ongeveer een uur verwijderd van Las Vegas. Als het even meezit tot een volgende keer. Hang in there!