CALIFORNIA, THE GOLDEN STATE

Het tempo waarin onze reis vordert is haast niet bij te houden op het toetsenbord van onze laptop. 
Sinds ons laatste berich op de grens van Arizona en California, zijn we zo'n slordige 1.500 km. opgeschoven naar het noorden. 
Na een aangename kennismaking met Arizona, begeven wij ons nu op bekend terrein. En ook dit weerzien met de Golden State roept allerlei prettige gevoelens op. 

Zoals wij onderweg het besef van tijd soms kwijt zijn, zo lijkt een aantal volgers van de Yopermobile het spoor soms bijster te raken. Want juist als sommigen van jullie denken te weten waar die zwervers zo ongeveer uithangen, zijn ze alweer gevlogen. Dat maken wij op uit de e-mailtjes die we van deze en gene ontvangen. Hoogste tijd dus om weer wat sporen na te laten en piketpaaltjes uit te zetten voor nieuwe routes in California op weg naar Oregon.

Safed by the bell
Onderschatting van factoren die je reis nadelig kunnen beïnvloeden kunnen pijnlijk worden afgestraft. 'Kunnen', want onderweg naar Palm Springs in Zuid California hadden wij door de woestijn vast een 'guardian angel' op de motorkap zitten. Onwrikbare eis op zo'n trip: zorg voldoende bezine in je tank te hebben. Jopie was eigenwijs en dacht het wel te kunnen klaren met een halve tank. Maar gaandeweg, op een steeds stijgende weg over een afstand van circa 100 km. met een fikse tegenwind en een flinke last aan de trekhaak gekoppeld, ging de benzinewijzer angstwekkend snel naar beneden. Het werd steeds stiller in de cabine en onze ogen werden onwillekeurig steeds als door een magneet naar de benzinemeter getrokken. Net toen ik plan B - hoe te overleven in de woestijn - begon te ontvouwen, kregen we een billboard in zicht met de aankondiging: exit to de summit 1 mile.........met de aansporing om toch vooral Chevron te tanken.

Als een fata morgana doemde ineens uit het niets het benzineparadijs op waar mensen opvallend luidruchtig uit auto's stapten. Velen gingen zich laven aan drankjes in de winkels, terwijl de chauffeurs opgelucht hun tanks vulden. Duidelijk bleek dat wij niet de enigen waren die peentjes hadden zitten zweten. Toen de tank weer vol was bleek dat we bijna gestrand waren. De buffer die over was had ons niet veel verder dan een paar honderd meter kunnen brengen. Saved by the bell! Hoe was het ook weer.....? 'Melk, de witte motor'. Nou, ik heb een betere: Benzine, elke druppel telt...!

Catalina Spa & RV Resort
In opperbeste steming, ja tegen het ballorige aan, vervolgden we onze weg naar de speeltuin van de 'rich and famous': Palm Springs, Indian Wells en nog enkele andere luxe stekjes. 

Onze bestemming voor die dag was Catalina Spa in het naburige Dessert Hot Springs, een plaats waar wij beiden uitermate leuke herinneringen aan bewaren.
Catalina Spa is een zeer gewild oord en de vraag was of we wel een plekje zouden kunnen vinden. Ik besloot niet te bellen, maar gewoon naar binnen te rijden en me doodleuk te melden als een oude gast. Wat heet, oude gast? In 1985 hebben Ine en ik in dat park een half jaar gewoond in onze toen pas aangeschafte '5th Wheel' nadat wij onze laatste motel in Cloverdale, CA hadden verkocht. Maar dat is een heel ander verhaal. In ieder geval was het Catalina Spa & RV Resort toen onze verblijfplaats. Het park maakt deel uit van een grote keten van RV Resorts, over het hele land verspreid, waarvan je lid kunt worden. Beter gezegd: je kunt je 'inkopen'. Het kost een paar centen, maar je kunt er als 'member' voordelig staan.

Ik heb in de tachtiger jaren zo'n 2 jaar het nuttige met het aangename gecombineerd. In de ochtenduren werkte ik als 'salesman' en later als salesmanager in een zeer lucratieve business. Zo rond de lunch in de middag zei ik tabé en ging ik met Ine leuke dingen doen in de omgeving. Ik 'werkte' toen zogezegd 'on my own terms'. Als je succes hebt in de States, kun je veel afdwingen en ik was succesvol. Ingewijden weten dat wij ook de andere kant van de medaille hebben leren kennen. Maar dat is ook een heel ander verhaal.

theYoper is back......!Bij de melding aan de receptie gokte ik erop dat die zelfde Dutchman van toen nog wel een kunstje uit de hoed kon toveren en dat gelukte onder grote hilariteit. Op mijn aankondiging van 'Good afternoon ladies and gentlemen': after 22 years the Yoper is finally back home'.........., was alle aandacht op mij gericht. Ondanks de grote drukte was vervolgens een plaatsje bemachtigen een fluitje van een cent. Mijn veronderstelling dat ik met een telefoontje om te reserveren geen kans zou maken, bleek juist te zijn. Zo zie je maar weer: de brutalen hebben de halve wereld.
Al met al een geinige belevenis, te leuk om niet door te geven.

Ofschoon ik net lekker op dreef raak en eindelijk niet gehinderd wordt door storingen op een draadloos netwerk, moet ik helaas nu voorlopig door tijdgebrek gaan afhaken. Maar beter iets dan niets. Ik loop al zo ver achter, dat ik graag toch wat op het net wil zetten. We moeten weer verder. Dus tot de volgende stop. Much more to come!

NOTE:
Zo nu en dan verander ik wat aan eerder geschreven stukjes. Scroll eens terug naar het vorige stukje over onze aanhouding vlakbij de Mexicaanse grens en de hilariteit over de geurtjes van het merk 'Joop'. Van een oude vriend, de bekende cartoonist Rob Gorter kreeg ik een spontane reactie in 'geuren en kleuren', die ik graag met jullie wil delen. Bedankt voor de bijdrage Rob!

MOVING UP TO SOUTH-EAST ARIZONA

Jawel, jullie raden het al, het zat weer even tegen. Verbinding krijgen met het internet is on route toch wat lastiger dan verwacht. Niet in grote plaatsen met bekende winkelketens als b.v. Wal Mart en Safeway. Daar parkeer je gewoon op de bijbehorende enorme parkeerplaatsen, laptopje op schoot en ben je met een paar klikjes gratis online. Goed om even de post te checken of snel wat op te zoeken, maar niet zo uitnodigend om lange epistels te produceren. Dat doe je toch liever relaxed in je rollend huisje onder het genot van een flinke mok koffie. En daarom is dit een uitstekend moment om de draad van ons reisverhaal weer op te pakken en jullie bij de les te houden. Al reizend is het benul van tijd maar van betrekkelijk belang. Geen dwingende agenda, geen afspraken, wat is tijd? Omdat we onderweg veel zien en meemaken moeten we dagelijks wel wat aantekeningen maken anders ben je zo maar de weg kwijt die je hebt afgelegd. Ja, de dagelijkse leefwijze van de reizende pensionado is van een geheel andere orde.
Ons laatste bericht was vanuit Benson, nadat wij Tuscon verlaten hadden om dieper het zuid-oosten van Arizona binnen te trekken. Een verrassend aantrekkelijke streek, waar wij ons zonder enige reserve voor een langere tijd zouden kunnen nestellen.

Freeways & railroads

Vanuit Tuscon, een ruim gebouwde stad tussen twee bergketens, volgen we de Interstate-10. De interstate freeways zijn de belangrijkste verkeersaders die dwars door allelei staten lopen en oost/west en noord/zuid met elkaar verbinden. Eindeloos lange en brede autowegen waar je buiten de grote steden met een maximum snelheid van 75 mile (120 km) mag rijden. Wat vooral opvalt zijn de enorm grote vrachtwagencombinaties - vaak zo'n 25 meter lang - die zich ook met die snelheid voortbewegen. Als je die monsters in je spiegels ziet opduiken, wil je wel ruim baan maken.

Vrijwel altijd in de buurt van een interstate freeway loopt een treinspoor waarop kilometers lange ketens van wagons, beladen met containers getrokken worden door soms wel 4 zware diesellocs. Spoorbanen - uitsluitend voor vrachtvervoer - van duizenden kilometers lang, dwars door door dit immens grote land. Ze maken deel uit van een ingewikkelde infrastructuur, die nodig is om alles in de USA gladjes te laten reilen en zeilen. Daarbij vergeleken is onze veelbesproken Betuwelijn van Madurodam-formaat.

Minpuntje

Al is de freeway voor de onthaaste pensionado niet de meest aanlokkelijke route om van A naar B te reizen, soms kun je er niet omheen om ergens te komen zonder grote omwegen via de gewone highway. En dan doe je concessies hè. Eén daarvan is dat je op weg naar een verre bestemming en reizend op de freeway ook bent aangewezen op een RV park in de buurt van de autoweg en dus ook de spoorlijn.

Wij zochten een plaatsje op een aardig ogende camping met de juiste voorzieningen, inclusief een zwembad. Als je dan 's nachts in je met zorg opgemaakte bedje ligt en net de slaap wilt vatten, dan merk je ineens wat een impact het treinverkeer heeft op onmiddellijke omgeving. We hadden dat al eerder meegemaakt in Tuscon, maar dit keer leek het onophoudelijk rangeren elke nacht uit te monden in een waar blaasinstrumenten-festijn.

Het schijnt in de regelgeving te zijn opgenomen, dat elke trein reeds lang voor het naderen van een spoorwegovergang de 'stoomfluit' moet laten horen. Met hoeveel decibel dat gepaard gaat wil je niet weten. Elke jongen heeft als kind graag met treintjes willen spelen; welnu dat nostalgische gevoel, voor zover nog aanwezig, verdwijnt vanzelf. Zulke schreeuwlelijkerds verdienen het eigenlijk om spontaan te ontsporen. Op zo'n kwaadaardig moment in het holst van de nacht probeerde ik mij dan te herinneren hoe ik vroeger de Marklin treintjes van mijn broertje van de rails liet afdonderen. Ja, dat is mijn donkere kant; maar, ook dat gaat vanzelf weer over en voor de rest......... ach alles is goed met mij. Dank u!

Huishouding en taakverdeling

Zo, dan zijn we nu klaar met het enkele minpuntje in ons dagelijkse bestaan. Zeg nu zelf, als dit mijn enige echte probleem is, ben ik toch een te benijden man.

Het wegstrepen van dat enige ongerief tegen de aangename kanten van ons verblijf in Benson, leidde toch tot een verblijf van een week in Benson. Op één van de geplaatste foto's kun je goed zien dat onze traveltrailer wordt omringd door grote motorhomes met alles erop en eraan. Daarover later meer.

Inmiddels zijn we aardig ingespeeld op onze huishoudeljke taken in en rond ons knusse rijdende huisje. We hebben dat in goed onderling overleg geregeld. Over het koken en de daarbij behorende subtaken heb ik niet moeilijk willen doen. Ine wilde zich daar nou eenmaal graag over ontfermen. Dus als dat haar nou gelukkig maakt........ Over het resultaat heb ik geen enkele klacht. Elke ingewijde weet dat ik nu de reinste onzin uitkraam; want toegeven dat Ine koken kan is zo ongeveer de grootste understatement die je kunt bedenken. Wat een gave. Wat zij met beperkte middelen in een kleine ruimte weet voor te schotelen, tart elke beschrijving. Vorstelijk! Ik zei het toch al, I am a happy man. Gezegd mag worden dat ik weer op andere huishoudelijke terreinen mijn mannetje sta. Ik ben chef 'opmaak- en afruimen van de slaapgelegenheden', niet te vergeten chef 'kruikverzorging' voor myLady bij koude nachten. Voorts chef 'buitenoperaties' zoals af- en aankoppelen, aansluiten en ontkoppelen van nutsvoorzieningen, alsmede het stabiliseren en borgen van de accommodatie. Voorwaar een aantal verantwoordelijke taken.

Dagtrip vol verrasingen
De tijd in Benson, overdag zonnig met frisse nachten, was ontspannend en gaf ons de gelegenheid met de auto de omgeving te verkennen. Onze meest zuidelijke bestemming was het plaatsje Bisbee.Voor de nieuwsgierige Google Earth bezoeker, vanuit Benson via Hwy. 90. Eerste stop was Tombstone, 'a town too tough to die'. Dit is een oud Western stadje waar de herinnering aan de beruchte 'gunfight at the O.K. Corral' in stand wordt gehouden. Hierbij speelde sheriff Wyat Earp een belangrijke rol bij het tot staan brengen van misdaden door beruchte gangsters in het oude wilde westen. Hoewel erg commercieel, ademt het plaatsje toch nog veel van die typische Western sfeer uit. Leuk om gezien te hebben.

Ook heb ik daar wat opgestoken over het niet weg te poetsen recht in Arizona om een geladen pistool of geweer bij je te dragen. Een direct uit die tijd stammend recht om jezelf en huis en haard te mogen verdedigen. Misbruik wordt zwaar gestraft, maar helaas zien we regelmatig toch waar het toe kan leiden. Menig Amerikaan heeft 3 of 4 wapens in z'n bezit en 'rumor says' dat er in de USA meer wapens dan Amerikanen zijn (circa 350 miljoen).

Europees tintje

Heel verrassend was het bezoek aan het plaatsje Bisbee, gelegen op circa 1800 meter. Vroeger een 'booming copper mining community' en ooit één van de grootste steden tussen St.Louis en San Francisco. Nu een stadje met zo'n 6000 inwoners waaronder veel kunstenaars. De entree van de stad is een stap terug in de tijd, waarbij de combinatie van Victoriaanse architectuur en Western cultuur opvalt. Een wandeling langs antiekwinkeltjes, smaakvol ingerichte café's, saloons en restaurants doet je een beetje wanen in een Zuid Europees stadje. Al met al ademt het stadje een sfeer uit die je in het diepe zuiden van Arizona niet verwacht.

We vervolgden onze dagtrip via Hwy. 92, parallel aan de Mexciaanse grens naar Sierra Vista, een nieuwe ruim opgezette plaats met alle winkels en andere voorzieningen die je maar bedenken kunt. Op 45 minuten rijden een totaal andere wereld dan Bisbee in een landschap waar het buitengewoon goed toeven is

Een vleugje 'Joop'

Het grensprobleem met Mexico kan leiden tot interessante voorvalletjes. Ofschoon je toch niet kunt zeggen dat ik Mexicaanse trekken vertoon, was een verkeerde afslag toch voor de 'bordercontrol' reden om ons staande te houden en de papieren te controleren. Al gauw bleek dat wij 'legal' waren en er ontspon zich een zeer geanimeerd gesprek met een vrouwelijke 'officer' van duidelijke Mexicaanse komaf. Toen zij constateerde dat 'Joop' ook een parfumeriemerk is, verontschuldigde ik mij met de opmerking dat ik nooit heb kunnen voorzien dat wij elkaar onder deze omstandigheden zouden ontmoeten. Het speet mij dus niet een lekker luchtje te kunnen achterlaten....... Onder veel hilariteit namen wij afscheid en met veel egards werden wij op de juiste route gezet. Hiervoor werd het drukke verkeer door collega-agenten stilgelegd zodat die innocent Dutchmen vrij baan kregen. Kostelijke ervaring!

Missie in Benson

Laat in de middag waren wij weer terug in Benson met een tevreden gevoel over een heel geslaagd uitje. Voordat wij zouden vertrekken, restte mij nog één belangrijke missie: ik had mijn zinnen gezet op het behalen van mijn Arizona rijbewijs. Elke staat in de U.S. geeft aan z'n inwoners een eigen rijbewijs af. Een belangrijk document want het fungeert ook nog eens als een ID-bewijs. Rijexamen in Amerika is in vergelijking tot afrijden in Nederland haast kinderspel, ook al is de ene staat wat strenger dan de ander. In Arizona is het theorieboekje flinterdun en nogal kinderlijk geschreven. Na de aanvraag, wordt de kennis van theorie getoetst d.m.v. het multiple choise system. Daarna volgt het praktijk gedeelte dat oneerbiedig gezegd bestaat uit een rondje om de kerk. Alles in orde, niet stekeblind? U gaat door voor de foto. Ter plekke geregeld en gehecht aan het resultatenformulier. U bent klaar.......! Volgende.

Kan iedereen dat zomaar halen? Driewerf neen! Is hier sprake van een voorkeursbehandeling? Neen! In mijn geval is het heel simpel. Wij zijn beiden in het bezit van de (zeer gewilde) 'greencard' en mogen in de USA dus wonen en werken. Zowel Ine's als mijn Oregon drivers license is al lang verlopen, maar ik kon mijn oude exemplaar wel overleggen. Gangbaar in zo'n geval is dat je in een andere staat (Arizona) opnieuw je rijbewijs moet halen. En daar ging ik dus voor. Tot mijn verrassing werd zowel het theorie-examen als het afrijden geschrapt en stond ik na een half uurtje en $ 10,00 lichter buiten met mijn voorlopige Arizona rijbewijs. Het definitieve rijbewijs - geldig voor 5 jaar, want dan wordt deze jongeman toch 70 jaar - heb ik inmiddels over de post ontvangen. Dat zijn toch leuke dingen voor de mensen nietwaar?!

Back to Phoenix

Wij breken op en verlaten Zd. Arizona. Alsof de duvel er mee speelt, de zon gaat schuil en een fikse wind steekt op. De weg terug op Interstate 10 via Tuscon naar Phoenix is geen pretje. Dan merk je dat je een lichte trailer trekt die veel te verduren heeft van de wind en nog meer van 'opduvels' die de passerende grote trucks uitdelen in de vorm van verplaatste lucht. Het rijden vraagt om een uiterste concentratie en is inspannend. Als we in Phoenix arriveren heb ik het gevoel een zware dagtaak achter de rug te hebben. Het is vroeg in de middag. Wij tracteren ons eerst op een geurende kop koffie van Starbucks en doen ons daarna te goed aan een heerlijke lunch. We ontdekken dat het Valentijns Day is en zijn - zo mogelijk - nog liever voor elkaar.

Calimero

Op onze weg naar California is dit een ingecalculeerde stop. We willen n.l. onze Amerikaanse vrienden in Sun City (zie een voorgaand artikel) nogmaals bezoeken i.v.m de verslechterende gezondheidstoestand van beiden. We zoeken daarom een RV Park dicht bij hun in de buurt. Dat valt niet mee. Willen julie nog even een leuke horen? Zo één uit het leven gegrepen? Bij het inrijden van een groot RV Park worden wij tot staan gebracht voor we ons goed en wel konden melden. De reden: even serieus nu.......; wij zijn niet groot genoeg. 'Sorry, you are not big enough'. Ik dacht dat ik water zag branden en kon toen mijn lachen niet inhouden. Dit is de omgekeerde wereld: rigs (zoals de grote motorhomes en traveltrailers worden genoemd) moesten tenminste 10 meter lang zijn.........

Daar, op dat moment van omgekeerde discriminatie, werd ik bevangen door het Calimero-gevoel: 'zij zijn groot en ik is klein.....' Bulderend van het lachen zijn Ine en ik daar weggereden en vonden al gauw een plaatsje op een eenvoudig Park met een aardige en behulpzame manager.

Onze trailer is vanzelfsprekend nu gedoopt tot 'Calimero', een Geuzennaam.

Leaving Arizona

We hebben pech, of beter gezegd onze vriendin; zij heeft griep en we besluiten ons bezoekje uit te stellen tot vlak voor ons vertrek naar Nederland in April. We zijn dan weer terug in Sedona bij mijn broer. Na reparatie van een lek in de boiler gaan we weer op pad. Bestemming Ehrenberg aan de Colorado River die daar de grens vormt tussen Arizona en California. We laten de Interstate -10 links liggen en trekken in noord-westelijke richting over Hwy. 60 naar Wickenburg. Ook al een stadje met een western uitstraling, maar wel snel vernieuwend door grote nieuwe woonwijken met mooie huizen. De tocht hierheen is een omweg maar veel aantrekkelijker om te rijden. In Wickenburg brunchen we om aan te sterken voor een tocht door de high desert. Zoals overal in Arizona, heb je een wijds uitzicht met grote dorre bergketens. Toch is het nergens hetzelfde en straalt deze ruwe staat een geheel eigen schoonheid uit. We love California, we love Oregon and surely we now love Arizona as well!

Onderweg naar onze dagbestemming zien we overal verspreid grote RV Parken, gegeseld door een brandende zon in een omgeving waar geen boom te vinden is. De parken zijn vol met z.g. 'snowbirds'. Gepensioneerden die de koude staten ontvlucht zijn en in de winter hier hun home vinden. Ook zijn er 'fulltimers', die alles verkocht hebben en hier wonen of van plaats tot plaats trekken. It's the American Way, waarover jullie nog beslist meer zullen lezen.

California, here we come

In Ehrenberg, AZ aangeland, vinden we een plaats op een oorspronklijk Mobile Home Park (vergelijkbaar met onze vakantiechalets). Er zijn ook RV's, meest van mensen die in de omgeving werken maar elders wonen. Gevangenisbewaarders, verplegend en onderwijzend personeel en parkrangers die in een naburig National Park werken. In de weekends gaan ze naar huis en is het park uitgestorven. Ook nu is dat het geval. Stille boel, geen Wifi en ook geen tv-signaal.

Wel is het prachtig gelegen aan de Colorado River die hier stilaan (nou ja , na nog zo'n krappe 200 miles........!) gaat uitmonden in de Golf van Calfornia in Mexico. Na twee dagen houden we het hier voor gezien en gaan op pad naar Zuid California.

Inmiddels zijn we daar aangekomen. Binnenkort komt uit de Golden State mijn volgende stukje. So, folks, don't go away, there is much more to come. See ya!

FROM THE GRAND CANYON TO THE SUNBELT

Week 2
Met de moderne communicatiemiddelen lijken afstanden tegenwoordig direct overbrugbaar en heb je niet het gevoel dat je zo ver van elkaar vandaan bent. 'I'm only a phonecall away' and 'see ya on my desktop' zijn gevleugelde uitdrukkingen geworden. Ze geven aan dat je met een goed ontwikkeld druktoetsgevoel direct en overal draadloos aanwezig kunt zijn. Even een luchtig babbeltje al dan niet online, een belletje of mailtje over zakelijke dingen, of zo maar even draadloos contact omdat je aan hem of haar denkt. Of zoals nu enthousiast verhalend over alweer een prachtige dag op een heerlijke trektocht. Wireless connection, instant contact, it's here to stay folks! Totdat........, de techniek het even laat afweten. En dat is vorige week het geval geweest. Maar niets is blijvend, dus kom, volg mij op het pad terug naar vorige week. And what a week it was!

The Grand Canyon
Twaalf dagen zijn verstreken sinds mijn laatste verslag en het wordt dus hoog tijd voor een nieuw kijkje op Amerika. De trek naar het zuiden is inmiddels begonnen, maar niet voordat we een bezoekje aan de Grand Canyon hadden gebracht. Dat was dus eerst nog een stukje (circa 200 km.) naar het noorden. Maar wie kijkt nou op een metertje meer of minder als je op weg gaat om één van de grootste natuurwonderen van deze planeet te gaan aanschouwen. De belofte van een onvergetelijke dag is volledig ingelost. Na een paar regenachtige en frisse dagen in Sedona brak plotseling de zon door en onder een staalblauwe hemel hebben we een tocht gemaakt die onze stoutste verwachtingen overtrof.

De aanblik van de Grand Canon is overweldigend en eigenlijk niet met woorden te beschrijven. De Grand Canyon is een zeer brede en diepe kloof in het noorden van de staat Arizona. Als je komt aanrijden wijst niets in de buurt op het ontzagwekkend landschap dat zich plotseling aan het oog ontvouwt. In de loop van miljoenen jaren heeft het water van de rivier de Colorado deze kloof in het landschap doen ontstaan. Deze extreme erosie werd mogelijk doordat het gebied waarin de kloof ligt steeds verder omhoog rees. De Colorado erodeert ongeveer 16 cm per 1000 jaar. De canyon is ongeveer 435 kilometer lang en heeft een breedte die varieert tussen 15 en 29 kilometer. De canyon is meer dan een 1600 meter diep! Het is mogelijk er in af te dalen maar dit vergt, vanwege de grote diepte en de enorme hitte, een goede conditie en nog betere voorbereiding.We hebben dat dus maar even laten schieten. Als je het nog nooit gezien hebt is er eigenlijk geen voorstelling van te maken. Stel je een hoge en lange bergketen voor waarvan - als door een mes - de toppen recht zijn afgesneden en zover het oog strekt een schijnbaar lange vlakke lijn ontstaat.

Inplaats van tegen bergen op te kijken, staar je aan de rand van de kloof in onpeilbare diepten. De combinatie van zon, schaduw, het rode steen, de blauwe hemel en een toefje sneeuw zorgen voor steeds veranderende beelden van onuitsprekelijke schoonheid. Foto's kunnen slechts een flauwe indruk geven van de majestueuze Grand Canyon. Als je goed kijkt, kun je de Colorado River ontwaren. Op deze afstand ogenschijnlijk een klein stroompje, maar in werkelijkheid is deze lange rivier die in het Coloradogebergte ontspringt de levensader voor b.v. Las Vegas in Nevada, Arizona en Zuid-California.

De heen- en terugweg voerde ons door het typische woestijnlandschap van Arizona, met steeds een wijdse blik naar eindeloze verten en over wegen waar je af toe een auto tegenkomt. Reizen in Amerika geeft je in die streken van eenzaamheid echt het gevoel van deze wereld los te zijn. Zeker niet voor iedereen een aanlokkelijke gedachte, maar ons geeft 't het ultieme reisgevoel.

Terug in Sedona, bleek de weersverwachting voor het zuiden in de komende dagen niet zo best. Dus besloten we nog even te blijven voordat we zuidwaarts zouden gaan. Al met al mogen we over het weer in de eerste 2 weken niet klagen. Overwegend zonnig met slechts een paar dagen regen en bewolking. Terwijl in een groot deel van Amerika koning winter met ijzige hand regeerde en in het zuiden staten werden getroffen door verwoestende windhozen.
Trek naar het zuiden
Vrijdag 1 februari. Auto gewassen, caravan aangehaakt en dus op pad. Met een stralende zon als metgezel, die er wederom toe bijdroeg dat we van een prachtige tocht door het berglandschap konden genieten. Soms klimmend naar een hoogte van circa 2500 meter, dan weer steil naar beneden op goede wegen met soms scherpe bochten. Het weggedrag van de Toyota is prima en de caravan volgt gehoorzaam in z'n spoor. Ook nu weer genieten we van het dorre landschap dat over eindeloze afstanden bezaaid is met cactussen. Vele al honderden jaren oud. In Arizona 'bijt' alles.

Miljoenen cactussen in allerlei soorten en maten zijn gewapend met scherpe punten en naalden om mens en dier mee af te schrikken. Een onzachte aanraking laat zeer pijnlijke sporen na. Vaak meters hoog torenen deze typische planten uit op berghellingen en zelfs toppen van heuvels. Vooral bij de ondergaande zon vormen ze daar schitterende sillouetten tegen een strakke hemel die langzaam wordt bevangen door de schemering.

In je fantasie laat je je mee terug nemen in de tijd van de grote trek naar het westen. In deze barre gebieden zochten geharde mannen en vrouwen zich met have en goed een weg naar een beter bestaan. De gedachte alleen al doet je huiveren. De vele westerns geven er vaak een romantisch tintje aan, maar wat mij betreft ten onrechte. Alles in die tijd was een dagelijkse strijd om het bestaan en de cactus is daarvan eigenlijk een symbool. Reden ook waarom het vernielen van deze fiere reuzenplanten in Arizona strafbaar is. Als er toch een gevoel van spijt bestaat, dan is het dat we de bloeitijd van de cactussen in april/mei zullen missen. Het schijnt schitterend te zijn. Maar je moet tevreden zijn, je kunt niet alles hebben hè?! En trouwens, de schoonheid van onze ontluikende tuin in Garderen in die tijd is waarachtig niet minder aanlokkelijk.

Via Payson naar Globe
Payson, een stadje ten Z.O van Sedona aan hyw 260, was onze eerste sanitaire stop. Op een enorme parkeerplaats van Home Depot parkeerden we en maakten meteen van de gelegenheid gebruik om een stukje door het gigantische bedrijf te dwalen. Home Depot is een bouwmarkt met een enorm assortiment en beslaat een oppervlakte waarin de grootste Gamma in Nederland een aantal keren kan worden weggestopt. Niemand houdt zo goed de inwendige mens op orde als Ine doet en dus genoten we voor het eerst op reis van onze vers gezette koffie met allerlei lekkere maar verantwoorde knabbelhapjes. Hoor ik daar in de verte hoongelach?
Na nog zo'n twee uur reizen reden we Globe binnen en besloten daar te overnachten. Op de eerste de beste camping, midden in het onaantrekkelijke stadje op een min of meer braakliggend stuk grond met alleen electrische aansluiting. Nu we elders ook al hebben gestaan, voelen we ons voor de $ 23,00 die ons is berekend ronduit belazerd. Maar ja, het begon al te schemeren en je wilt de eerste nacht toch niet ergens in de berm bivakeren.

Tucson
Volgende dag (zaterdag) gauw op pad en via een steeds rauwer wordend landschap naar Tucson, een grote stad in het diepe zuiden van Arizona. Ofschoon we nog meer richting de Mexicaanse grens hadden willen trekken, besloten we toch in Tucson te overnachten. Zodra de zon gaat zakken en de schemering inzet, is het heel snel donker. Tucson is een stad vol actie. We troffen het niet dat er overal verspreid in de stad een grote z.g. 'Gem'beurs was. Iets groots hier, in een omvang waarvan je je geen voorstelling kunt maken. Het draait hoofdzakelijk om handel in allerlei soorten (edel)stenen, maar eigenlijk kun je er voor allerlei mooie en nuttige spullen, maar ook voor goedbedoelde rommel terecht. Drie weken lang zijn alle hotels, motels en campgrounds tot ver in de omtrek volgeboekt en dus hadden we pech.

Noodgedwongen moesten we ons heil zoeken op een eenvoudige camping die nog een 'droge' plaats (alleen elektra) beschikbaar had. Maar niet nadat ik met succes de rol van een minder bedeelde dakloze had opgevoerd en enige mate van sympathie wist op te wekken. Ik was weliswaar een vreemdeling, maar met de juiste papieren en kennelijk op het oog an Okay-guy. Omdat we water- en vuilwatertanks aan boord hebben vonden we het zo allang best. Met een schone toilet- en doucheruimte en tenminste draadloos internetten in de recreatiezaal was het al met al niet zo slecht.

Het weer, de vriendelijke sfeer, de wetenschap dat ook dieper zuidelijk de campgrounds vol waren, deden ons besluiten nog een paar dagen te blijven staan. We hebben die dagen o.a. benut door veel informatie te verzamelen over R.V.'s (Recreational Vehicles) zoals motorhomes en streken waar we naartoe willen reizen. Intussen hebben we toch ook maar een tv-tje op de kop getikt zodat we - als we dat willen - ook het wereldnieuws kunnen blijven volgen. Al stemt je dat - ook in Amerika - niet bijster gelukkig.

Actie en reactieZo zijn nu voor een deel onze ervaringen in de eerste drie weken in 'the Yopermobile' opgetekend.
Inmiddels zijn we uit Tucson vertrokken en een kleine 100 km. naar Z.O. Arizona opgeschoven. Dat is al aardig dicht bij de grens van de staat New Mexico in het oosten en van het land Mexico in het zuiden. In een volgende aflevering nog een korte terugblik op de laatste dagen Tuscon en wat meer over the American Way of Life.

Inmiddels hebben Ine of ik al wat binnengekomen reacties via deze weblog of via 'losse' emailtjes
beantwoord. Ik merk dat ik met mijn stukjes wat sfeerplaatjes kan oproepen en het heeft het voordeel dat we niet opnieuw aan iedereen afzonderlijk dezelfde verhalen hoeven te schrijven. We kunnen jullie nu persoonlijk beantwoorden en reageren op jullie eigen belevenissen. Want ik heb het al eerder geschreven: ook daarin zijn wij belangstellend.

So my friends, stay tuned and see ya on our laptop!